خلاصه، آن حضرت عليه ‏السلام نسبت به بنده خود، الطاف عظيم و مكالمات لطيفى فرمود كه شمارش آنها ممكن نيست و اكثرش را فراموش كرده‏ام.
سپس از اين رؤيا برخاستم. در آن روز، با آنكه مدّت زيادى راه بسته بود و موانع بزرگى پديد آمده بود، همه موانع به فضل خدا برطرف گرديد و اسباب اين زيارت مهيّا گشت و زيارت پياده و پابرهنه ـ همان گونه كه صاحب الزمان عليه ‏السلام فرموده بود ـ ميسور گرديد.
شبى در روضه مقدّسه بودم و اين زيارت را مكرّر خواندم و در راه و در روضه، كرامات عجيب بلكه معجزات غريبى آشكار شد كه ذكر آن به طول مى‏انجامد.
خلاصه، ترديد ندارم كه اين زيارت با تأييد حضرت صاحب‏الامر عليه ‏السلام از ابى‏الحسن امام هادى عليه ‏السلام است و اينكه كامل‏ترين و بهترين زيارتهاست؛ بلكه پس از آن رؤيا، اكثر اوقات، ائمّه عليه ‏السلام را با آن زيارت مى‏كنم و در عتبات عاليات جز با اين زيارت، آنها را زيارت نكردم.» (30: ج 5، ص 452)
11ـ 3) علّامه سيّد عبداللّه‏ شبرّ (م1242ه) گويد: بر صاحبان بصيرتهاى نقّاد و دارندگان اذهان وقّاد، اهالى عقول سليم و اصحاب فهمهاى مستقيم، پوشيده نيست كه زيارت جامعه كبيره، در شأن و مرتبه، عظيم‏ترين زيارات، و در مقام و مكان، برترين آنهاست. فصاحت الفاظ و فقرات آن، بلاغت مضامين و عبارات آن، حكايتگر صدور آن از چشمه زلالى است كه از منابع وحى و الهام جوشيده و گوياى آن است كه از زبان نواميس دين و پناهگاه عالَمين برون آمده است. زيرا فوق كلام مخلوق و دون كلام خالق ملك علّام است. متن آن مشتمل بر اشاره به بخشى از ادلّه و براهين متعلّق به معارف اصول دين و اسرار ائمّه طاهرين و مظاهر صفات رب العالمين است. حاوى باغهاى خرّم و باغستانهاى سرسبز آراسته به شكوفه‏هاى معارف و حكمت مى‏باشد. پيچيده به ميوه‏هاى اسرار اهل بيت عصمت و متضمّن بخش فراوانى از حقوق اولى الامر است؛ آنان كه خداوند اطاعتشان را واجب فرموده، اهل بيتى كه خداوند، (مردم را) به پيروى از آنان تشويق فرموده و ذوى‏القربى كه به مودّت آنها فرمان داده و اهل ذكرى كه فرموده تا از آنها سؤال شود؛