(20: ص 129)
12ـ 3) شيخ انصارى (م1280ه) گويد: «سخن درباره «خوارج» همان است كه درباره «ناصب» گفتيم؛ زيرا آنها سخت‏ترين نواصب‏اند. اضافه بر آنكه در برخى اخبار، آنها «مشرك» معرّفى شده‏اند؛ همان گونه كه امام عليه ‏السلام درباره آن «خارجى» كه نزد او آمد، فرمود: «به خدا سوگند او مشرك است.» و نيز به دليل سخن امام عليه ‏السلام در زيارت جامعه كه فرمود: «و من حاربكم مشرك: هر كس با شما بجنگد، مشرك است.» ضمن آنكه نجس بودنشان اجماعى است.» (3: ج 2، ص 385)
12ـ 4) ملّاهادى سبزوارى (م1300ه) گويد: «رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم فرموده است: نخستين چيزى كه خدا خلق كرده، روح من يا عقل من يا نور من بود.» و فرمود: «من پيامبر بودم، در حالى كه آدم بين آب و گل بود.» و مراد از ابرار، اصحاب يمين است و مراد از اخيار، مقرّبون است؛ لكن نسبت اين دو مانند «ظرف و مجرور» و مانند «فقير و مسكين» است كه چون با هم آيند، دو معنى دارند و چون تنها بيايند، يك معنى مى‏دهند. و از موارد اجتماع، نمونه‏اى است كه در زيارت جامعه كبيره آمده است كه: «و أنتم نور الأخيار و هداة الأبرار: شما نور اخيار و هدايتگران ابراريد.
و همانند آن سخن ديگر معصومين عليهم ‏السلام است كه فرموده‏اند: «حسنات ابرار سيّئات مقرّبان است.» (9: ج 1، ص 203)
12ـ 5) مولى محمّدعلى انصارى تبريزى (م1310ه) در تفسير آيه نور، در معناى نامگذارى «زهراء» به «مشكاة» گويد:
«مشكاة همان فاطمه زهرا عليهاالسلام است و اين مصباح از شجره حقيقت محمّديه نورانى مى‏شود و اين همان زيتونه مباركه است؛ به خاطر بركت آثار و پايان ناپذيرىِ مقدار آن؛ و در زيارت جامعه آمده است: «سلام بر فرودگاههاى معرفت خدا و مساكن بركت خدا و معادن حكمت خدا... .» پس او مبارك است؛ چون سرچشمه همه فيوضات تشريعى و تكوينى است و او همان شجره مكّيّه پوينده در مقام «أو أَدنى» است؛ و آغاز و ايجاد و خاستگاه مشيّت و اراده به دستان اوست؛ به خاطر تشعّب وجوه تعلّقات آن به ذرّات وجودى كه در مراتب امكان، لايتناهى است؛ و