عبارات بلند و شريف زيارت «جامعه كبيره» برتر از كلام ساير خلق و دون كلام خالق است. كلامى كه عمق آن در ادراك هيچ عقلى نگنجيده و هيچ قلبى آن را احساس نكرده است. همان گونه كه امامان اهل بيت عليهم السلام در روايات صحيح به آن اشاره كردهاند. امام باقر عليه السلام فرمود:
«حديث ما دشوار و سخت است؛ كسى جز فرشته مقرّب يا نبىّ مرسل يا بندهاى كه خداوند قلب او را براى ايمان آزموده باشد، بدان ايمان نمىآورد. پس هر چه از آن را كه دلهايتان پذيرفت، بگيريد و هر چه را انكار كرد، به خود ما بازگردانيد.» (19: ص 41، ح 4)
امامان ما عليهم السلام به ما دستور دادهاند حديث و روايتى را كه نمىتوانيم بفهميم، انكار نكنيم؛ بلكه برماست كه آن را به «اهل الذكر» و «اولى الامر» و «عيبة علم اللّه» (جايگاه علم خدا) باز گردانيم.
البتّه كسانى كه نسبت به نظريّات و عقايد خويش شيفتهاند و توان درك و دستيابى به عمق مضامين اين زيارت عظيم را ندارند، مىكوشند تا از راههاى مختلف آن به ردّ و انكار آن بپردازند.
گاه مىگويند: سند آن ضعيف است.
گاه آن را از اخبار آحاد مىدانند.
گاهى مضامين آن را مخالف ظواهر قرآن كريم بر مىشمارند.
در اين نوشتار، به بحث سند زيارت و توثيق راوى آن، موسىبن عمرانبن يزيد نخعى ۱ مىپردازيم. ۲ از خداوند علىّ اعلى مىخواهيم ما را به مقامات امامان اطهار عليهم السلام آشنا و بينا گرداند. حمد و سپاس در آغاز و انجام، از آنِ خداوند است و بس.
1.شيخ على نمازى در مستدركات علم رجال الحديث (شماره ۱۵۳۴۴)، او را همان «موسىبن عبداللّه نخعى» دانسته است.
2.در گفتار ديگر به بحث متن زيارت جامعه كبيره و مضامين آن مىپردازيم و به اين نكته پاسخ مىدهيم كه برخى آن را مخالف قرآن كريم مىدانند.