عبارات بلند و شريف زيارت «جامعه كبيره» برتر از كلام ساير خلق و دون كلام خالق است. كلامى كه عمق آن در ادراك هيچ عقلى نگنجيده و هيچ قلبى آن را احساس نكرده است. همان گونه كه امامان اهل بيت عليهم ‏السلام در روايات صحيح به آن اشاره كرده‏اند. امام باقر عليه ‏السلام فرمود:
«حديث ما دشوار و سخت است؛ كسى جز فرشته مقرّب يا نبىّ مرسل يا بنده‏اى كه خداوند قلب او را براى ايمان آزموده باشد، بدان ايمان نمى‏آورد. پس هر چه از آن را كه دلهايتان پذيرفت، بگيريد و هر چه را انكار كرد، به خود ما بازگردانيد.» (19: ص 41، ح 4)
امامان ما عليهم ‏السلام به ما دستور داده‏اند حديث و روايتى را كه نمى‏توانيم بفهميم، انكار نكنيم؛ بلكه برماست كه آن را به «اهل الذكر» و «اولى الامر» و «عيبة علم اللّه‏» (جايگاه علم خدا) باز گردانيم.
البتّه كسانى كه نسبت به نظريّات و عقايد خويش شيفته‏اند و توان درك و دستيابى به عمق مضامين اين زيارت عظيم را ندارند، مى‏كوشند تا از راههاى مختلف آن به ردّ و انكار آن بپردازند.
گاه مى‏گويند: سند آن ضعيف است.
گاه آن را از اخبار آحاد مى‏دانند.
گاهى مضامين آن را مخالف ظواهر قرآن كريم بر مى‏شمارند.
در اين نوشتار، به بحث سند زيارت و توثيق راوى آن، موسى‏بن عمران‏بن يزيد نخعى ^۱ مى‏پردازيم. ^۲ از خداوند علىّ اعلى مى‏خواهيم ما را به مقامات امامان اطهار عليهم ‏السلام آشنا و بينا گرداند. حمد و سپاس در آغاز و انجام، از آنِ خداوند است و بس.