گفته‏اند، بدانى و برايت روشن مى‏كنم كه امامت، اصلى است كه به نبوّت تعلّق دارد و هر كسى با آن مخالفت كند، كافر شده است؛ و اينكه دلايل و حجّتها در اثبات نبوّت و امامت، همانند است؛ به گونه‏اى كه هر كه امامت را رد كند، مانند آن است كه رسالت را مردود دانسته است.

چند دليل بر اينكه امامت، از اصول دين است

دليل اوّل: وجوب عقلى امامت

از جمله دلايلى كه مى‏رساند امامت اصل است: وجوب عقلى آن و ثبوت حجّت بر اين است كه عدل در نظام تكليف، بر پايه امامت معنا مى‏يابد. توضيح اينكه خداوند، خلق را به دست‏يابى به حق مكلّف كرد. اين نكته از دو راه مشخّص مى‏شود: 1. عقل 2. سمع (نقل). مى‏دانيم كه خداوند، بهانه‏هاى كسانى را كه در زمان رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم بودند، در آنچه به حكم عقل متعبّدشان ساخت، با آفريدن عقول در آنان، و در آنچه به سبب نقل متعبّدشان كرد، با برپاى داشتن پيامبر در ميانشان، برطرف كرد. مردم بعد از پيامبر نيز به همان چه كه مردمان در زمان حضرت رسول تكليف شده بودند، مكلّف‏اند. پس در عدل و حكمت خداوند ضرورى است كه در هر زمانى بهانه را از مكلّفان بگيرد: هم به طريق پديدآوردن عقل در آنان و هم با معيّن كردن كسى كه جانشين رسول است. اگر روا باشد كه خداوند مردم را به احكام نقلى مكلّف كند، امّا راه دسترسى به نقل را بر ايشان ببندد، همان‏گونه رواست كه مردم را به عقل تكليف كند، امّا عقل را از آنها بگيرد. اين حكم در نزد كسانى كه اقرار به عدل كنند، روا نيست. پس روشن گرديد كه امامت، اصل است نه فرع.
امّا مخالفان ما چنين مى‏پندارند كه مردم بعد از رسول خدا، به دليل وجود كتاب و سنّت، از امام بى‏نيازند؛ در حالى كه عقل اين سخن را نمى‏پذيرد؛ چرا كه حاملان سنّت، در سنّت، اختلاف دارند و راويان آن در اخبار تضاد دارند. تفسير كتاب نيز محلّ اختلاف نظر است و در تبيين و توضيح معانى كتاب به فردى صادق و امين