هفده ركعت است؛ امّا تعداد ركعتهاى آن براى مسافر، كاهش مى‏يابد و به 11 ركعت مى‏رسد؛ چنان كه از فرد حائض كلّاً ساقط مى‏شود، بدون اينكه قضايى نيز براى ترك آن لازم باشد.
2. حكم زكات مختلف است و بر اهل تكليف، بر اساس دارايى‏شان، مترتّب مى‏شود؛ تا جايى كه از اكثر مكلّفين ساقط مى‏شود. در نتيجه، بيشتر مردم در حالى جان مى‏دهند كه زكات بر آنان واجب نشده است.
3. روزه براى فرد مستطيع و حاضر، واجب است؛ امّا براى حائض و مسافر، روا نيست و از مريض و عاجز نيز ساقط مى‏شود.
4. حجّ مختص فرد مستطيع است و براى غير مستطيع واجب نيست. و اين گونه است ديگر عبادات نقلى و فرائض فقهى كه حكم وجوب آنها مختلف است و شرايط مكلّفين در آن احكام، يكسان نيست.
افزون بر آن، همه آنچه ذكر كرديم و مانند آنها، مختصّ به اوقات و موقعيّتهاى معيّنى است و بر مكلّف در ديگر ساعات و موقعيّتها، لازم نيست و در همه لحظه‏ها بر او شايسته نمى‏باشد؛ امّا حكم امامت و وجوب آن، چنين نيست. اقرار به امام و وجوب اطاعت از او در هر حال و در هر زمان و هر مكان و بر هر فرد، واجب است چرا كه اين وجوب، فراگير و گسترده است؛ وجوب آن، نه كاسته مى‏شود و نه ساقط مى‏گردد؛ نه به بعضى عقلا اختصاص مى‏يابد و نه به وقت خاصّى محدود مى‏شود؛ بلكه در تمام احوال و شرايط، ضرورت واحد دارد و از هيچ‏كس ـ تا زمانى كه عاقل باشدـ ساقط نمى‏شود؛ همان‏گونه كه اقرار به خداى متعال و رسولش همواره بر همگان واجب است. اين نكته‏اى ظريف براى اهل آن است.
ابوالرجاء محمّدبن طالب بلدى، به اِسناد خود، برايم روايت كرد كه ابوسعيد خدرى گفت: شخصى نزد پيامبر آمد و گفت: اى رسول خدا! شرايع اسلام را به من بياموز. فرمود: شهادت بدهى كه معبودى به جز «اللّه‏» نيست و محمّد رسول اوست، نماز گزارى، زكات بپردازى، در ماه رمضان، روزه بگيرى و در زمان استطاعت، حجّ خانه خدا گزارى. وقتى آن شخص در حال رفتن بود، پيامبر صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمبه او فرمود: آيا