مشتاق شده‏ام؛ اينك به كسى وصيّت كن كه در امر تو پيش افتد. اى مردم! اجل من نزديك شده است. گويا شما را مى‏بينم كه از من جدا شده‏ايد و من از شما جدا شده‏ام. وقتى به بدنهاى خود، از من جدا شديد، به قلبهاى خود، از من جدايى نپذيريد. اى مردم! هيچ‏يك از پيامبران خدا پيش از من در دنيا جاودانه نمانده‏اند كه من جاودانه بمانم. خداى تعالى مى‏فرمايد: و ما جعلنا لبشر من قبلك الخلد، أفإن متّ فهم الخالدون * كلّ نفس ذائقة المؤت. (انبياء (21)/ 34 ـ 35)
آگاه باشيد! خدايم به من امر فرمود كه به شما وصيّت كنم.
آگاه باشيد! من مى‏خواهم شما را به كشتى نجات و باب حطّه خودتان ^۱ رهنمون شوم. هركس پس از من نجات و سلامت از فتنه‏هاى هلاك‏كننده را مى‏خواهد، بايد به ولايت علىّ‏بن ابى‏طالب تمسّك جويد؛ چرا كه اوست صدّيق اكبر و فاروق اعظم و اوست امام هر مسلمان پس از من. هر كس در دنيا او را پيشواى خود بداند، در كنار حوض من به نزدم خواهد آمد و هر كس با او مخالفت كند، در قيامت نه من او را مى‏بينم و نه او مرا مى‏بيند؛ او را از من جدا مى‏كنند و در زمره اصحاب الشمال، به دوزخش مى‏كشانند.
اى مردم! من براى شما خير خواسته‏ام؛ امّا شما خيرخواهان را دوست نمى‏داريد. اين سخن را گفتم و براى خود و شما از خدا آمرزش مى‏طلبم». (4:68)
نزد ابوعبداللّه‏ حسين‏بن محمّدبن على صيرفى ـ كه به مخالفت با آل محمّد عليهم ‏السلام شهرت داشت ـ حديث مى‏خواندم كه به سند خود، از جابر برايم روايت كرد كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم در ميان ما، در موضع «احجار الزّيت» (نزديك مدينه) ايستاد. بازوى على عليه ‏السلام را گرفت تا آنجا كه زير بغل او و على ديده شد، و تنها در آن روز و روز غدير خم، سپيدى زير بغل آن دو بزرگوار ديده شد. سپس پيامبر فرمود:
اى مردم! اين است على، امير مؤمنان، سرور مسلمانان، پيشواى سپيدرويان در روز جزا، ظرف دانش من، جانشين من در ميان خاندانم، خليفه من در ميان امّتم كه دَين مرا ادا كند و وعده‏هاى مرا به انجام رساند. او همراه من است در [داشتن ]كليدهاى بهشت و همراه من است در شفاعت.
اى مردم! هر كس على را دوست بدارد، مرا دوست داشته است و هر كس مرا