ج2، ص 545)
تازه مسلمان گفت:
معناى امتناع و اباء خداى تعالى در هنگام درخواست پيامبر كه در روايت آمده، چيست؟ و معناى نظر به خداى تعالى چيست؟
شيعى
امتناع، اعلام خداى تعالى است به پيامبرش صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمكه امّت او به اختيار خود بر [ پيمان وفادارى به ]جانشين او استوار نمى‏مانند. عدالت، مقتضى اجبار و اضطرار نيست؛ چرا كه آنها را از تكليفى كه بدان سزاوار پاداش و كيفر مى‏شوند، خارج مى‏سازد.
و امّا ضلالت و هدايت خدا، احتمالات متعدّد دارد. از جمله اينكه ويژه قيامت باشد. در اين صورت، گمراه كردن كافر از ورود به بهشت است. و هدايت خدا يعنى هدايت مؤمنان به بهشت. و خدا چنين كارى را نخواهد خواست، مگر براى اهل آن.
و امّا نظر به خداى تعالى، در مورد آن همان احتمال مى‏رود كه ناظر به اين كلام الاهى است: «إلى ربّها ناظرة» . (قيامت (75)/ 23) يعنى اينكه ثواب خداى‏ـ جلّ اسمه‏ـ را انتظار مى‏كشد. (بنگريد 16: ج 10، ص 177) اين احاديث بخشى است از آنچه از طريق عامّه در اين مورد روايت شده است. امّا از طريق خاصّه (شيعه) احاديث فراوانى رسيده كه پنهان نيست.
تازه مسلمان گفت:
ايمان آورديم و تصديق كرديم. و ستايش خداى راست و شكر نيز.
كراجكى مؤلّف رساله گويد:
برادر! در اين كتاب، درباره شباهت ميان راههاى استدلال نبوّت و امامت، مطالبى در حدّ بى‏نيازى و كفايت برايت آوردم.
و الحمدللّه‏ أوّلا و آخرا. و الصّلاة على سيّدنا محمّد رسوله المصطفى و على أميرالمؤمنين وصيّه المرتضى و الأئمّة من بعده الأبرار الأولياء و سلّم تسليما.