إِنَّ اللَّهَ جَعَلَ عَلِيّاً عليه ‏السلام عَلَماً بَيْنَهُ وَ بَيْنَ خَلْقِهِ، لَيْسَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَهُمْ عَلَمٌ غَيْرُهُ... (۳۴: ص ۷۹) خداوند تبارك و تعالى على عليه ‏السلام را نشانه و علامت ميان خودش و مخلوقات قرار داده است. بين خداوند و خلقش هيچ علامت و نشانه ديگرى وجود ندارد...^۱
4ـ 6) كسى كه راهِ انحصارىِ تعيين شده از طرف خدا را نپذيرد، دين ندارد. امام صادق عليه ‏السلام فرمودند:
لَا دِينَ لِمَنْ دَانَ بِوِلَايَةِ إِمَامٍ جَائِرٍ لَيْسَ مِنَ اللَّه... (۴۹: ج ۱، ص ۱۳۸)كسى كه متديّن و پيرو امام جائرى باشد كه از جانب خدا نيست، دين ندارد.
از اين حديث شريف برمى‏آيد كه حتّى فروع دين (مانند نماز و روزه و...) در حالى فايده اخروى به انسان مى‏رساند كه انسان اصل درخت دين را بپذيرد و بدان گردن نهد و گر نه تمسّك به آن شاخه‏هاى فرعى، او را به مقام والاى «فرد ديندار» نمى‏رساند. امامت در اين بُعد، مانند نبوّت است كه قبول آن، تنها شرط پذيرش عبادات فرعى از انسان مى‏شود؛ چنان كه خداوند حكيم فرمود: «إنّ الدين عنداللّه‏ إلاسلام...» (آل عمران (3) / 19) و فرمود: «ومن يبتغ غير الإسلام دينا فلن يقبل منه و هو في الآخرة من الخاسرين.»
4ـ 7) خداوند براى پيوند مردم با خود، رشته‏اى استوار گمارده كه هر كس آن رشته محكم را ناديده گيرد يا رشته‏اى ديگر به ميل خود ـ در برابر حكم الاهى ـ معيّن كند، در واقع، به جنگ با خداى بزرگ برخاسته، ولذا هيچ گاه مورد نظر عنايت خداى حكيم قرار نمى‏گيرد مگر اينكه از آن گناه بزرگ ـ كه بزرگترين گناه است ـ توبه كند و به شاهراه قبول ولايت حقه الاهيّه بازگردد.
امام صادق عليه ‏السلام فرمودند:
سه گروه‏اند كه خداوند در قيامت با آنان سخن نمى‏گويد و به سوى آنان نمى‏نگرد و آنان را پاك نمى‏گرداند و براى ايشان عذاب دردناكى است: