هستم، على صاحب اختيار اوست.» سپس عمربن خطّاب گفت: مبارك باشد بر تو اى پسر ابى‏طالب! اين افتخار و فضيلت؛ امروز تو سرپرست من و تمام مؤمنين و مؤمنات شدى. سپس خداوند آيه‏اى نازل فرمود: «امروز دين شما را كامل گرداندم و....» (14: ج 8، ص 290 و نك: 19: ج 1، ص 157)
از مجموع احاديثى كه در تفسير آيه شريفه رسيده، به دست مى‏آيد كه مقصود اصلى خداوند، اعلان عمومى ولايت اميرالمؤمنين عليه ‏السلام بوده است. اين مطلب چنان اهمّيّت دارد كه خداوند كمال دين و تمام نعمت را به آن مربوط مى‏داند و دينى را به عنوان اسلام مى‏پسندد كه همراه ولايت باشد؛ يعنى اسلام بدون امامت و ولايت را اسلام غير مرضى برمى‏شمرد.

4. وجوب معرفت امام و قبول ولايت او

در مورد اهمّيّت ولايت و امامت، روايات فراوانى وجود دارد. شايسته است كه به مناسبت اين بحث، برخى روايات ديگر اين بحث را ياد كنيم تا اهمّيّت اين موضوع بيشتر مشخص شود.
4ـ 1) پاى‏بندى به پيمان ولايت، شرط قبول عقيده به توحيد است. ابوسعيد خدرى گويد:
روزى با جماعتى كه على‏بن ابى‏طالب عليه ‏السلام هم از آنان بود، نزد رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمنشسته بوديم كه پيامبر فرمودند: هر كسى بگويد «لا اله الاّ اللّه‏» داخل بهشت خواهد شد. برخى از اصحاب گفتند: اينك ما مى‏گوييم «لا اله الاّ اللّه‏». سپس پيامبر دست مبارك را روى سر على عليه ‏السلام نهاد و فرمود:
إِنَّمَا تُقْبَلُ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مِنْ هَذَا وَ مِنْ شِيعَتِهِ الَّذِينَ أَخَذَ رَبُّنَا مِيثَاقَهُمْ. (۳۴: ص ۷ و ۸)خداوند شهادت لا اله الاّ اللّه‏ را تنها از اين (على عليه ‏السلام ) و از شيعيان او مى‏پذيرد؛ آنها كه خداوندگار ما از آنان پيمان گرفته است.
4ـ 2) كسى در مورد نشناختن امام عليه ‏السلام معذور نيست. امام باقر عليه ‏السلام فرمودند: