مَنِ ادَّعَى إِمَاماً لَيْسَتْ إِمَامَتُهُ مِنَ اللَّهِ، وَ مَنْ جَحَدَ إِمَاماً إِمَامَتُهُ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ، وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِي الْإِسْلَامِ نَصِيباً. (36: ج 1، ص 52) [اوّل] هر كه امامت او از جانب خدا نيست [دوم ]كسى كه امامت امامى را انكار كند كه امامت او از جانب خداوند است؛ [سوم ]كسى كه مى‏پندارد اين دو دسته بهره‏اى از اسلام برده‏اند.
4ـ 8) وقتى كسى دل به برخى از فروع دين خوش دارد، در حالى كه اصل اصول دين را ناديده گيرد يا انكار كند، طبيعى است كه راه به دوزخ سپارد. امام باقر عليه ‏السلام فرمودند: جبرئيل بر پيامبر نازل شد و عرض كرد:
اى محمّد! سلا ¹ ، بر تو سلام مى‏رساند و مى‏فرمايد: من آسمانهاى هفت گانه را و آنچه ما بين آنهاست، آفريدم و زمينهاى هفت‏گانه را و هرچه روى آنها است نيز. در اين ميان، موضعى را برتر از ركن و مقام نيافريدم. امّا اگر بنده‏اى مرا بخواند، از زمانى كه آسمانها و زمينها را آفريده‏ام، سپس در قيامت نزد من آيد در حالى كه منكر ولايت على عليه ‏السلام است، او را به رو، در آتش مى‏اندازم. (34: ص 189)
4ـ 9) نكات پيش گفته و دهها نكته ديگر، همه در يك كلام نبوى گرد آمده است. امام باقر عليه ‏السلام فرمودند: روزى پيامبر اكرم صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلم على عليه ‏السلام را به سوى خود خواندند و فرمودند:
يَا عَلِيُّ! أَنْتَ أَصْلُ الدِّينِ وَ مَنَارُ الْإِيمَانِ وَ غَايَةُ الْهُدَى. (42: ص 31) اى على! تويى اصل دين و نشانه روشن ايمان و نهايت هدايت.
4ـ 10) منهاى امامت، هيچ عملى از اعمال، مثمر نيست. تنها اصول دين است كه مى‏تواند چنين اثرى داشته باشد و فروع دين اين گونه نيست. مثلاً ترك روزه براى كسى سبب نمى‏شود كه حجّ او هم مقبول نگردد؛ ولى اگر كسى امامت و ولايت الاهى را نپذيرفت، هيچ عملى از او قبول نمى‏شود. اين بيان مى‏رساند كه امامت، از اصول دين است نه فروع دين. امام صادق عليه ‏السلام مى‏فرمايند:
نَحنُ الَّذِينَ فَرَضَ اللّهُ طَاعَتَنَا، لا يَسَعُ النّاسُ إلّا مَعرِفَتَنا و لا يُعْذَرُ النّاسُ