اميرالمؤمنين عليه ‏السلام مى‏فرمايند: «أنا موازين القسط.» (4: ج 2، ص 125) آنان شاهدان بر اعمال مردم‏اند و خداوند اين چنين آنان را در هر دوران به عنوان گواه مى‏شناساند: «ويوم نبعث في كل أمّة شهيدا من أنفسهم وجئنابك شهيدا على هولاء» . (نحل (16) / 89)
بى جهت نيست كه فخر رازى زبان به اعتراف مى‏گشايد و مى‏گويد: اين آيه به روشنى دلالت مى‏كند كه در هر عصر و هر قرنى، شاهدى بر اعمال آدميان وجود دارد كه گمراه نمى‏شود و خطايى نمى‏كند؛ چرا كه اگر خطا و گمراهى از او سر زند، ديگر ارزش گواه و شاهد بودن بر مردم را ندارد و خداوند بايد گواه و شاهد ديگرى برگزيند.
اين مسئله در آيات و سوره‏هاى متعدّدى از قرآن مورد توجّه قرار گرفته است. قرآن گواهان و شاهدان را در ميان مردم معرّفى مى‏كند و در مقام معرّفى شاهدان و گواهان در ميان امّت اسلام مى‏فرمايد: «ليكون الرسول شهيدا عليكم و تكونوا شهداء على الناس» . (حج (22) / 78) شاهدان و گواهان روز قيامت كسانى‏اند كه بين مردم به حساب و قضاوت مى‏پردازند. شاهد در لغت يعنى: الذي يدين: كسى كه حكم مى‏كند و حساب مى‏كشد. اگر كار نيك است به نيكى رفتار مى‏كند و اگر كار زشت و قبيح است، به جزا فرمان مى‏دهد. حاكم و حسابرس بر ايشان رسولان هستند و حاكم بر رُسُل، خداوند متعال است كه هر يك در مرتبه خويش در اين سلسله مراتب حكم مى‏رانند. در اين دنيا نيز حكومت الاهى ـ كه غير از اهل بيت عليهم ‏السلام كسى صلاحيت آن را ندارد ـ تنها حكومت در شرع نيست؛ بلكه رهبر سياسى آنان‏اند. در نظامى كه رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه‏ و‏ آله ‏وسلمدر آن حاكم سياسى است، حكم كننده واقعى خداوند است و همو حاكم اوّل در احكام لشكرى، كشورى، اقتصادى،....است. اين همان نظرى است كه در غير نظام اهل بيت عليهم ‏السلام قابل تصوّر نيست؛ چه برسد به اينكه ديگران، دست خداوند را در نظام دنيا بسته مى‏بينند.