الاوّل أنا ابراهيم الخليل حين أُلقي في النار أنا موسى مونس المؤمنين أنا المتقلّب في الصور كه مقتضاى اين عبارات همان است كه پيش گفتيم كه مذهب ايشان اين است كه خدا ظاهر مى‏شود به صورت خلق و منتقل مى‏شود از صورتى به صورتى، و آن غزل مشهورى كه از ملّاى رومى نقل كرده‏اند بر همين مسلك است:

هر لمحه به شكلى بت عيّار بر آمد، دل برد و نهان شدهر دم به لباس دگر آن يار برآمد، گه پير و جوان شد
گاهى به دل طينت صلصال فرو شد غوّاص معانىگاهى زبن كهگل فخّار برآمد، شد اهل بدخشان
گه نوح شد و كرد جهانى به دعا غرق خود رفت به كشتىگه گشت خليل و ز دل نار برآمد، آتش چه جنان شد
يوسف شد و از مصر فرستاد قميصى روشن كن عالماز ديده يعقوب چه انوار برآمد ناديده عيان شد
حقّا كه وى آن بود كه اندر يد بيضا، مى‏كرد شبانىدر چوب شد و بر صفت مار بر آمد زان فخر كيان شد
برگشت دمى چند بر اين روى زمينى از بهر تفرّجعيسى شد و بر گنبد دوّار برآمد تسبيح كنان شد
اين جمله هم او بود كه مى‏آمد و مى‏رفت، هر فرق كه ديدىتا عاقبت آن شكل عرب‏وار برآمد داراى جهان شد
منسوخ نباشد چه تناسخ چه حقيقت آن دلبر زيباشمشير شد و از كف كرّار برآمد قتّال زمان شد
نه نه كه همو بود كه مى‏گفت أنا الحق در صورت بلهامنصور نبود آنكه بر آن دار برآمد، نادان به گمان شد
رومى سخن كفر نگفته است چو قائل منكر مشويدشكافر شود آن كس كه به انكار برآمد از دوزخيان شد^۱