لم يظاهر في الوحدانيّة.» و امثال اينها و اين عبارت صحيفه كامله ـ چنان كه دلالت واضحه دارد بر اينكه خلق آسمان و زمين را به غير خدا كسى نكرده است و كسى اعانت هم در آن نكرده و اميرالمؤمنين در آن شريك نبوده‏ـ دلالت بر بطلان قول حكما نيز دارد كه مى‏گويند كه خلق آنها كار عقل است كه جوهر مجرّدى است و به عقول عشره قائل شده‏اند و آنها را خالق و مدبّر عالم مى‏دانند. و در دعاى عرفه «أنت اللّه‏ لا إله إلّا أنت الذي أنشأت الأسماء و من غير نسخ و صوّرت ما صوّرت من غير مثال» تا آنجا كه مى‏فرمايند: «و دبّرت ما دونك تدبير أنت الذي لم يعنك على خلقك شريك و لم يواندك في أمرك وزير و لم يكن لك مشاهد و لا نظير.» (صحيفه سجاديّه: دعاى 47)
اوضح از اين، كلام اميرالمؤمنين عليه ‏السلام در نهج‏البلاغه فى وصف خلقة النملة بعد از ذكر پاره‏اى از غرائب، خلقت مورچه را مى‏فرمايد كه: فتعالى الذي أقامها على قوائمها و بناها على دعائمها و لم يشركه في فطرتها فاطر و لم يعنها على خلقها قادر و لو ضربت في مذاهب فكرك لتبلغ غاياته ما دلتك الدلالة إلّا على أنّ فاطر النملة لدقيق تفضيل كلّ شيء و غامض اختلاق كلّ حىّ و ما الجليل اللّطيف و الثقيل و الخفيف و القويّ و الضعيف فى خلقه إلّا سواء كذلك السماء و الهواء و الرياح و الماء (نهج البلاغه (عبده) 2 / 17) تا آخر خطبه از آنچه مشتمل است بر اين مطالب كه هر كس به نظر صحيح در آن و امثال آنها تأمّل كند، بر توحيد و يگانگى الاهى و نفى شريك و معين و وزير بينا مى‏شود.
و با وجود اين همه آيات و اخبار صحيحه صريحه، به محض نقل ظاهر عبارتى،چگونه جرأت قبول توان كرد و تأويلى كه توان كرد بر فرض صحّت و قبول آن، اين است كه بگوييم كه مراد اين است كه من استوار كردم اهل سموات و ارض را به امر پروردگارم يا به قدرت پروردگارم و يا به نور هدايت پروردگارم. و وجه اين همان است كه از احاديث مستفاد مى‏شود كه حق تعالى از جميع ملائكه و پيغمبران، عهد و ميثاق گرفت از براى پيغمبر ما و اهل بيت او؛ پس عهد و ميثاق و اذعان و اعتقاد به بزرگى ايشان تكليفى است بر گردن همه اهل سموات و ارض و استقامت ايشان به عمل بر وفق عهد و ميثاق خود است. پس توان گفت كه آن‏حضرت همه اهل سموات و ارض را به پا داشت و نگذاشت كه در مرتبه نقصى