جايگاهى بس رفيع و بلند برخوردار است. ^۱ در اهمّيّت مقام و رفعت جايگاه «امامت» ـ از ديدگاه قرآن ـ كافى است با نگاهى تدبّر آميز به آيه امامت ابراهيم عليه ‏السلام و تعابير خاصّ آن، توجّه كنيم؛ بنا بر ظاهر، بلكه نصّ اين آيه شريفه، «امامت» مقامى است كه پس از آزمونهاى دشوار، از سوى خداوند (به جعل الاهى)، به بنده مقرّب الاهى - چون ابراهيم ـ سپرده مى‏شود. همچنين ـ بر اساس اين آيه ـ امامت «عهد خداست» و هرگز به آدميان ستمكاره و گناه آلود نمى‏رسد (بقره (2) / 124)؛ حتّى اگر چنين كسى از نسل شريف ابراهيم بت شكن باشد.
بنا به تعبير روايات مأثوره، «امامت» مقامى بلند است كه خداوند بعد از نيل مقام نبوّت و خلّت، به ابراهيم خليل الرحمن عطا فرموده، وى را بِدان، رفعت جايگاه بخشيده است! (كافى: ج 1، ص 175)
«امامت» از يك نگاه، اصلى مهم از اصول دين ـ بعد از توحيد و نبوّت و منشعب از آن دو ـ به شمار مى‏آيد؛ امّا در نگاهى ديگر، تبلور تمامى دين خدا در مقام تفصيل اصول و فروع و اخلاقيّات شريعت، و سكّاندار كشتى دين و تحقق بخش نظام الاهى مسلمين است. (كافى: ج 1، ص 198) امر امامت الاهى بر پايه قرآن و سنّت و عقل سليم، به صورت باورى روشن و نافذ، از ديرباز در فرهنگ اعتقادى ما جا گرفته است. در تاريخنامه طبرى چنين مى‏خوانيم: «خلق را از امام چاره نيست؛ كه كار دين بر خلق نگاه دارد و كار دنيا تعهد كند و داد از يكديگر بدهد و ستمكاران را شكسته دارد و ستم رسيدگان را فرياد رسد.» ^۲
اهمّيّت اين سخن زمانى آشكار مى‏شود كه به «دين» و نظام تشريع الاهى با تمامى فضاها و ابعاد گوناگون، و قلمرو بى‏كرانه و عناصر بى شماره هر يك و نيز به گستره فراگير آن تا بى‏كرانگى عوالم تكوين و آفرينش حيرت‏انگيز جهان هستى