صوفيّه و شيعه به سبب دانش عرفانى، بلاغت و شجاعت، از شهرت برخوردار است. وى به ويژه در مصر، داراى احترام عميقى است و آنان وى را مادر خاندان هاشمى و همه مصريان مى‏دانند.
منابع اوّليّه به نقش وى در نبرد كربلا و ادامه آن ماجرا اشاره دارند. وى كه در حوالى سال 630 ميلادى [ برابر با 11 هجرى قمرى‏] ديده به جهان گشود با پسرعمويش عبداللَّه‏بن‏جعفر ازدواج كرد و از او صاحب پنج فرزند شد و سپس از وى طلاق گرفت. به گفته نويسنده مصرى، عايشه عبدالرحمن (مشهور به بنت الشاطى)، [ حضرت‏] زينب از آغاز ملازم برادران خود بود و از همان كودكى، نقش مادرى را براى آنان ايفا مى‏كرد. وى غالباً به عنوان «قهرمان كربلا» شناخته مى‏شود؛ زيرا جان خود را به خطر انداخت تا جان برادرزاده‏اش [ حضرت امام ]علىّ‏بن الحسين [ عليه السلام‏] را نجات دهد و سرانجام او را نجات داد. و نيز باقى‏مانده زنان واقعه كربلا را از خطر رهانيد. وى در دمشق در حضور حاكم اموى، با سخنرانى آتشين و بليغ خود، خليفه را به سكوت واداشت و اين در حالى بود كه زنان واقعه كربلا به عنوان اسرا به شام برده شده بودند.
آن حضرت پس از ورود به مصر، همواره، مورد تكريم بود و از ضعفا حمايت مى‏كرد و حاكم وقت مصردر كارها با ايشان مشورت مى‏نمود. مصريان بر اين اعتقاد هستند كه [ حضرت‏] زينب به همراه [ امام‏] حسين [ عليه السلام‏] و فقيهِ بزرگ، شافعى، از منزلتى رفيع در عرش برخوردارند و مشكلات حاجتمندان را برآورده مى‏سازند. البتّه همه مورّخان اعتقاد ندارند كه [ حضرت‏] زينب [ عليها السلام ]به مصر آمده باشد؛ زيرا مقبره ايشان در قرن شانزدهم ميلادى [ دهم هجرى ]توسّط شعرانىِ صوفى مسلك كشف شد.
در بررسى هر دو مقاله بالا بايد گفت:
اوّلاً هر دوى آنها كوتاه‏اند و اوّلى كوتاه‏تر از دومى است؛ در حالى كه براى اداى حق مطلب بايد بيش از اين مقدار درج مى‏شد.
دوم آنكه هر دو مدخل از ضعفهايى برخوردارند كه نوعاً در آثار غربيان در حوزه‏هاى دانشها و تاريخ اسلامى مشهود است و شايد يكى از مهم‏ترين اين