مجموعه باشند و آن را از نسلى به نسلى منتقل كنند تا به دست پيامبر خدا صلى اللَّه عليه وآله برسد.
* ص 368 - همان حديث، ذيل «فإذا فرغت فانصب»:
معمولاً قرائت لغت «انصَب» به معناى كار سخت (بيگارى) است؛ امّا قرائت كمى تغيير يافته آن (در حدّ اعراب حرف صاد) «انصِب» به معناى «برگزيدن» است.
* ص 370 - همان حديث، ذيل «أسألكم عن المودّة التي أنزلت...»:
در متن قرآنى، اين عبارت «الموؤدة» يعنى «كودك مؤنّث دفنشده» است. در اين دو آيه، تغييرى در شيوه قرائت آن وجود دارد؛ البتّه فقط در اين كلمه. (نك: الكشّاف، ج 4، ص 222؛ نثرالمرجان، ج 7، ص 668)
اگرچه در برخى تفاسير اماميّه، مانند مجمع البيان، ج 10، ص 442 و 444 و الصافى، ج 2، ص 791، لغت «المودّة» جايگزين «الموؤدة» شده است؛ امّا شيخ طوسى در تبيان، ج 10، ص 282-283، تنها شكل «الموؤدة» را آورده است. همينطور، تفاوتى در حديث نقل شده از امامان در اين زمينه وجود دارد كه برخى آن را «المودّة» و برخى آن را «الموؤدة» نقل كردهاند. (نك: البرهان، ج 4، ص 431-432؛ نورالثقلين، ج 5، ص 514-516)
* ص 371 - همان حديث، ذيل «و لو ردّوه إلى اللَّه و إلى الرسول...»:
عبارت «إلى اللَّه» در متن قرآنى نيامده است؛ امّا امام عليه السلام آن را در تفسير آيه اضافه كردهاند. (رجوع شود به مرآت العقول، ج 3، ص 283)
* ص 374 - همان حديث، ذيل «بين قبض النبيّ إلى خروج النبيّ الآخر»:
البتّه اين دستور، دستورى است كه به همه زمانها برمىگردد و منحصراً محدود به آخرين پيامبر «حضرت محمّد» نمىشود. بعد از آخرين پيامبر، خداوند، زمين را تنها با امامان برپا مىدارد.
