* ص 376 - همان باب، ح 6، ذيل «ذؤابة سيف رسول اللَّه»:
«ذوآبة» بندى است كه به حفاظ شمشير بسته مىشود كه مىتوان به آن چيزهايى مانند حرز را گره زد. زمانى رسم بر آن بوده كه وصيّتنامه را نيز به آن مىبستند؛ به عنوان آمادگى براى مرگ ناشى از شركت در جنگها.
* ص 378 - همان باب، ح 9، ذيل «ألفاً غير معطوفة»:
براساس سخنان مجلسى و فيض، يعنى: «تنها يك حرف ناكامل و تنها از حروف الفباء، يعنى چيزى كمتر از يك حرف تنها.» او «الف» را انتخاب كرد؛ زيرا اين حرف اوّلين حرف الفباست و آسانترينِ آنها در نوشتن و خواندن است و در نوشتن دنباله ندارد كه به معناىِ ناكامل بودن آن است. در خط كوفى قديمى، اينگونه نوشته مىشد: «L».
اگر انتهاىِ پايينى آن را كه به سمت راست كشيده شده، حذف كنيم، اين حرف ناكامل مىشود. اين صحيحترين معنايى است كه از شيوخ بزرگ شنيده شده است. (مرآت العقول، ج 3، ص 290؛ الوافى، ج 2، ص 76)
* ص 383 - باب الإشارة و النصّ على الحسنبن عليّ عليهما السلام، ح 6، ذيل «هذين العودين»:
صحيح «العمودين» است؛ چنان كه در: مرآة العقول، ج 3، ص 297؛ بحارالانوار، ج 42، ص 207 و وافى ج 2، ص 80 به نقل از كافى آمده است.
* ص 384 - همان حديث، ذيل «هذين المصباحين»:
احتمالاً مشابه دو ستون يا همانطور كه برخى مفسّران گفتهاند، منظور دو امام (حسن و حسين عليهما السلام) هستند.
* ص 384 - همان حديث، ذيل «عفا في الأرض مخطُّها»:
اين جملات در پاسخ به سؤال كسى است كه اعتراض كرد: اگر خدا رحمان، و امام عالم؛ و دين ثابت است، چرا اين همه آزار و خسران بعد از رحلت پيامبر ايجاد
