از عمّه‏ام پرسيدم: آن عهد و پيمان كه پيامبر صلى اللَّه عليه وآله با جدّم على و پدرم حسين و عمويم حسن عليهم السلام بسته چيست و داستانش از چه قرار است؟ حضرت زينب داستان آن پيمان را از زبان امّ‏ايمن - كنيز با وفاى پيامبر رحمت - چنين تعريف كرد:

گزارش امّ ايمن‏

يك روز پيامبر به خانه فاطمه آمد. حضرت زهرا براى پدر، غذايى از آرد و شير پخت. على هم طبقى از خرما آورد. من هم قدحى از شير و سرشير آوردم. رسول خدا صلى اللَّه عليه وآله همراه با على و فاطمه و حسن و حسين از غذايى كه مادر فراهم كرده بود، خوردند و از آن شير كه من آورده بودم، نوشيدند. سپس از خرما و سرشير خوردند. پس از صرف غذا، على آب ريخت و پيامبر دستانش را شست.
آن‏گاه پيامبر دست به صورت كشيد و به على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام نگريست و ما شادى و سرور را در چهره مبارك آن عزيز ديديم. سپس مدّتى با گوشه چشم به آسمان نگريست. پس از آن، روى به سوى قبله گردانيد، دو دستش را گشود، لب به دعا باز كرد و آن‏گاه به سجده رفت؛ در حالى كه بغض گلويش را مى‏فشرد.
اين حالت بغض‏گرفتگى، مدّتى، به طول انجاميد. ناگهان بغض پيامبر تركيد و شروع كرد به زارزار گريستن. سپس سرش را به سوى آسمان بالا برد و پس از آن سربه زير افكند و اشك همچنان مثل باران از ديدگانش فرومى‏ريخت.
از ديدن اين صحنه غم‏بار، فاطمه و على و حسن و حسين بسى محزون شدند و اندوه سراپاى مرا هم فراگرفت. امّا هيبت رسول خدا چنان بود كه كسى جرئت نمى‏كرد سبب اين گريه شديد را بپرسد. مدّت زمانى چنين گذشت. در اين هنگام، على و فاطمه طاقت نياوردند و از آن عزيز علّت گريه‏اش را پرسيدند و عرض كردند: اى رسول خدا! چه چيزى موجب گريه شما شد؟ خداوند ديدگانش شما را گريان نفرمايد. اين حال شما دلهاى ما را جريحه‏دار كرد.