اللَّهُ عليهم و في العذاب هم خالِدون (مائده (5) / 80) .1
از اين رو، مىتوان از مفهوم جمله حضرت زينب (س) دريافت كه ايشان طرح دوستى مردم كوفه با حكومت اموى را به شدّت، محكوم مىكنند. از سوى ديگر، سكوت كوفيان در برابر اين جنايات را نيز تلويحاً مورد انتقاد قرار مىدهند و آن را دوستى كفّار قلمداد مىكنند كه نهايتاً به خشم خدا و بقاى هميشگى در عذاب منجر مىگردد.
أتبكُون و تَنتَحِبون؟ إي و اللَّه، فابكُوا كثيراً و اضحَكُوا قليلاً.
آيا گريه مىكنيد و فرياد برمىآوريد؟ آرى به خدا قسم بايد بيشتر گريه كنيد و كمتر بخنديد.
«انتحاب» در لغت، به معنى بلند كردن صدا با گريه شديد است. در اينجا از جهت فنّ بديع، صنعت «طباق» به كار رفته و از جهت علم «معانى» استفهام از معناى اصلى خارج شده و براى توبيخ به كار رفته است. چرا كه گريه ظاهرى و بدون جبران گذشته، سودى براى آنان ندارد و باعث بخشيدهشدن جناياتشان نمىگردد. از اين رو، آن حضرت گريه منافقانه آنان را مورد سرزنش قرار مىدهند و تأكيد مىكنند كه اين گريههاى متملّقانه، حتّى اگر در همه عمرشان ادامه يابد، سودى ندارد. زيرا عملكرد آنان، عذاب هميشگى و گريه ابدى را به دنبال دارد. لذا، با اقتباس از قرآن، گريه ابدى آنان را در برابرشان به تصوير مىكشند.
فليضَحكُوا قليلاً فليبكوا كثيراً. (توبه (9) / 82)
از سوى ديگر، همان طورى كه از مفهوم آيه قابل درك است، مىتوان نتيجه گرفت كه منظور حضرت زينب (س) در قسمت دوم اين جمله، تهديد به عواقب كار آنان است. يعنى جمله «فليبكوا كثيراً» در معناى اصلىاش، يعنى امر به گريه، به كار
1.بسيارى از آنان را مىبينى كه كافران را به دوستى مىپذيرند وبا مشركان براى نبرد با اسلام همدست مىشوند. (با اين كار زشت) چه توشه بدى براى خود پيشاپيش مىفرستند؛ توشهاى كه موجب خشم خدا و باعث جاودانگى در عذاب مىشود.
