نقره ساخته شده باشد كه گذاشتن اين تابلوى به ظاهر زيبا روى قبر انسان بى‏دين، باعث جلب توجّه افراد ظاهربين مى‏شود؛ چرا كه لاشه درون قبر و گنديدن آن با زيبايى ظاهرى روى قبر منافات دارد. معناى دوم «فضّه»، آجر است؛ بنابراين با توجّه به اين معنا، يعنى قبرى كه با آجر و ساير سنگ قبرهاى باشكوه مزّين گردد؛ امّا درون آن لاشه گنديده باشد.

همچو گور كافران پر دود و ناروز برون بر بسته صد نقش و نگار
بايد خاطرنشان كرد كه عبارت « فضّة على ملحودة» مشبّه‏به دوم اين استعاره تمثيليّه است و مشبّه، همان حالت به ظاهر زيبا و فريبكارانه مردم كوفه است كه به حالت سنگ قبر باشكوهى تشبيه شده كه در زير آن لاشه‏اى گنديده و متعفّن قرار دارد. آرى، بوى بد و متعفّن كوفيان، ناشى از قتل امام حسين عليه السلام و ياران باوفايش، در اندرون آنان غوغايى برپا كرده است. هر چند كه ظاهر آراسته‏اى داشته باشند و در نظر ديگران زيبا جلوه گرى نمايند.
ألا ساءَ ما قدَّمت لكم أنفسُكم أن سَخِط اللَّهُ عليكُم وَ في العذابِ أنتُم خالِدونَ.
آگاه باشيد كه توشه بدى براى خود فرستاده‏ايد؛ توشه‏اى كه موجب خشم خدا و باعث جاودانگى در عذاب مى‏شود.
حضرت زينب (س) اين جمله را نيز از قرآن اقتباس مى‏كنند. ايشان براى دومين‏بار و به طورى زيبا، در اين خطبه، از استعاره تمثيليّه قرآنى براى اهدافى خاص استفاده مى‏كنند.
خداوند به مسلمانان در دوستى با كافران، به شدّت، هشدار مى‏دهد و بيان مى‏دارد كه دوستى با آنان خشم خدا و جاودانگى در عذاب را در پى خواهد داشت:
تَرَى كثيراً مِنهُم يَتولَّونَ الذين كفروا لَبئسَ ما قَدَّمَت لهم أنفُسُهم أن سَخِطَ