در همين زمينه، در كتابهاى تفسير، ذيل آيه «فما بكت عليهم السماء و الأرض» (دخان (۴۴) / ۲۹) امام صادق فرمودند كه آسمان و زمين بر امام حسين عليه السلام و «يحيىبن زكريّا» بعد از كشتهشدنشان گريه كرد. (19: ص 451؛ 26: ص 291)
اين باران خونين، زنگ خطرى بر اعمال زشت مردمان كوفه و حوالى آن بود تا نكوهش اعمالشان از سوى آسمانها نيز تأييد گردد. البتّه اين مجازات دنيايى است و عذاب دردناك و خواركننده آخرت هنوز در پيش است و گريبان مجرمان را خواهد گرفت؛ بدون اينكه در قيامت، از جانب كسى حمايت شوند و مورد شفاعت قرار گيرند.
فلا يستخفّنّكم المَهَلُ فإنَّه لا يَحْفُزُهُ البِدارُ.
مهلت دادن به شما، باعث تخفيف عذابتان نخواهد شد؛ چرا كه عجله كردن، خدا را به عذاب فورى بر نمىانگيزد.
مهلتها و فرصتها هرگز مانع عذاب الاهى نيست. اگر در انتقام خدا تأخيرى مىافتد، دليل بر تخفيف عذاب نيست. به عبارت ديگر، كوفيان گرفتار سنّت استدراج الاهى شدند. اين جمله حضرت زينب (س) يادآور جملات گهربار علىبن ابىطالب عليه السلام است كه فرمود: «اگر خداوند به ظالم فرصت دهد، انتقام گيرى از او فراموش نمىگردد و خدا در كمين ظالم است.» (۲۲: خطبه ۹۶)
در اسناد فعل «يستخّف» به فاعل «المهل» مجاز عقلى وجود دارد. حضرت زينب (س) با اين اسلوب تأكيد مىورزند كه عجله، خداوند را به نازل كردن عذاب بر بندگان وادار نمىكند؛ چرا كه حكمت خداوند با وقار و حلم همراه است و براى نزول عذاب، فرصتى مناسب مقدر مىشود.
و لا يُخافُ فوتُ الثأر و إنَّ ربّكم لَبِالمِرصادِ.
بيمى نمىرود كه انتقام فراموش شود؛ چرا كه پروردگارتان در كمين است.
حضرت زينب(س) به صراحت، تأكيد مىورزند كه اين جنايت بىپاسخ
