و اديبان را كه در مواضع مختلف سفر كربلا درباره حضرت زينب (س) سروده‏اند گردآورى كند. برخى از قصيده‏هاى سروده شده درباره حضرت زينب(س) به قصيده‏هاى زينبيّه معروف‏اند. قصيده زينبيّه عبدالرحمان الاجهورى المقرى و قصيده زينبيه كه در كتاب «زينب الكبرى، جعفر نقدى» ذكر شده، ذيل عنوان قصائد الزينبيّه تحقيق و بررسى شده است.
محلّ نگهدارى و شماره بازيابى: كتابخانه ملّى ايران؛ 13640-51
6. مقايسه خطبه حضرت فاطمه با خطبه حضرت زينب (س) (فارسى)؛ فرحناز اشرفى؛ كارشناسى ارشد، دانشگاه آزاد اسلامى، واحد تهران شمال، 1378.
7. نگاهى به جايگاه ادبى حضرت زينب(س) در آيينه عاشورا (فارسى)؛ صابره سياوشى؛ كارشناسى ارشد زبان و ادبيّات عربى؛ دانشكده ادبيات و علوم انسانى دانشگاه تهران، 1385.
كلام، آهنگى است كه به حركت دهان و زبان از حروف و كلمات، تركيب يافته و براى بيان مقصودى گفته شده باشد و آنچه كلام را زيبا و مستمع را مشتاق نگاه مى‏دارد، فصاحت و بلاغت كلام است. خطبه‏هاى حضرت زينب(س) در اوج فصاحت و بلاغت است و محقّق در اين پژوهش، پس از ذكر اشعار و خطبه‏ها، آرايه هاى بلاغى (اعم از معانى، بيان و بديع) را با مثالها و شواهد متناسب با آنها بررسى كرده است.
محقّق در فصل اوّل، به بررسى زندگانى و شرح احوال حضرت زينب(س) پرداخته و در فصل دوم، ويژگيها و صفات عمده و برجسته اخلاقى ايشان را برشمرده و به دو ويژگى بارزتر و برجسته‏تر شخصيت ايشان يعنى صبر و استقامت و فصاحت و بلاغت پرداخته است. فصل سوم، جلوه‏هاى ادبى در كلام حضرت زينب(س) شامل: خطبه هاى ايشان در كوفه و شام به روايتهاى مختلف و شرح