كسى غير از ايشان نه اجازه استفاده از آنها را داشته و نه حتّى مشاهده آنچه در آنها بوده است. اگر امامان به ديگران اجازه مى‏دادند كه از محتويات ظروف آگاه شوند، تنها به صورت غيرمستقيم اين كار را مى‏كردند؛ مثلاً به وسيله بلندخوانى از روى آن كتب.
شايد سؤال شود كه دليل و كاربرد نگهدارى اين متون براى امامان چه بوده است؟ پاسخ اين سؤال طولانى است. به ذكر اين نكته بسنده مى‏كنيم كه شرايط و ويژگيهاى عصر آنان براى افشا كردن همه آنچه در آنها نوشته شده بود، مناسب نبوده است. بنابراين، امامان بخشهايى از آن نوشته‏ها در آن زمان به كار مى‏آمده، بيان كرده‏اند. در پاورقى فصل 35، برخى از دلايل پنهانىِ مصحف حضرت على عليه السلام يافت مى‏شود و دلايل مشابه با آن نيز در اينجا قابل بيان است.
ج) ما به شرح اين حقيقت كه «صحبت و هم‏كلامى با فرشتگان هيچ ارتباط خاصى با پيامبرى يا رسول بودن ندارد» در پاورقى فصل 3 پرداختيم و مباحث بيشتر در اين مورد، در آينده، در موضوع غيبت، خواهد آمد.
د) ضرورى است كه در اينجا به اين نكته بپردازيم كه در ميان برادران اهل سنّت ما بدفهميهايى در مورد معناى جفر و جامعه وجود دارد كه منجر به سوء تفاهمهايى در مورد اينكه آنها چه بوده‏اند، شده است. بنابراين، در اينجا، ما بايد چند نكته را در باب اين موضوع، روشن كنيم.
1. عبدالرحمن‏بن احمد، قاضى عضدالدين ايجى شافعى (1308/708-1308/756) و على‏بن محمّدبن على الحسينى، الشريف الجرجانى حنفى (1340/740-1413/816) - كه از جمله برجسته‏ترين علماى كلام (الهيّات) بودند - نظر خود را در مورد جفر و جامعه، اين گونه بيان كرده‏اند: اوّلى در كتاب المواقف، يادآور شده كه جفر و جامعه، دو منبع دانش بوده‏اند؛ و بعداً در توضيح آن گفته است: «جفر و جامعه دو كتاب هستند كه به على عليه السلام تعلق داشتند و شامل