آورديم ذكر مى‏كند. و بعد، به درستى مى‏گويد كه هيچ منبعى به چنين علمى در كتابشناسى‏هايى مانند «الفهرست» ابن‏نديم يافت نمى‏شود. اما بايد توجه داشت كه اولاً همانطور كه به آن اشاره شد، اين عقيده، در نزد شيعه معتبر نمى‏باشد و ثانياً، اگرچه در حقيقت دو ظرف بنام جفر متعلق به امامان وجود دارد، و اگرچه در يكى از آن دو كتابى بوده، اما آنها هرگز محتويات آن را به كسى نشان نداده‏اند؛ بنابراين چگونه كسى مى‏توانسته از آنچه كه در آن كتب آمده آگاه باشد، مگر آنچه كه خود امامان گفته‏اند؟ ثالثاً، اين ظروف و كتب به امام خاصى تعلق نداشته، بنابراين منطقى است كه در هيچ يك از كتب كتابشناسى به عنوان منبع، نامى از آنها برده نشده باشد.
5. امامان گاهى از آنچه كه در جفر بوده جهت فهم حوادثى كه در پيرامونشان رخ مى‏داده بهره مى‏برده‏اند. در حديثى كه قبلاً نقل شد (شماره 621) مثالى آمده كه در آن امام صادق عليه السلام مى‏فرمايند اعمال فرزندان امام حسن عليه السلام به نتيجه‏اى نمى‏رسد. شواهد تاريخى بر صحت اين پيش‏بينى را در يك منبع مفصل‏تر خواهيم آورد. همچنين شواهد ديگرى است كه امامان منتظر حوادث آينده بوده‏اند، مانند پيش‏بينى امام رضا عليه السلام در مورد مأمون كه انتخاب امام به جانشينى‏اش به هيچ نتيجه‏اى نخواهد رسيد. اين حادثه در بخشهايى از كتبِ ذكر شده در (بخش د، بند 1 و 2) اين تعليقه آمده.
بايد به اين نكته توجه داشت كه برخى از مسلمانان، مخالف سود بردن از اين سوءفهم‏ها در مورد جفر نيستند. به ذكر فرقه المُحَد كه در شمال آفريقا و اندلس از سال 1269-1130 حكومت مى‏كرده‏اند، بسنده كنم. محمّدبن عبداللَّه ابن‏تومرت المسمودى (1130/524 - 1092/485) ادّعا داشت كه از نوادگان امام حسن عليه السلام است و به خود لقب مهدى داد. او مدّعى است كه علم جفر نزد اوست و در آن به آينده حكومتش اشاره شده است. با توسل به اين لقب «عبدالمؤمن‏بن على