جهت است كه ائمّه عليهم السلام در روايات، فطرت الاهى را با معرفت در عالم ميثاق پيوند زدهاند. زراره مىگويد:
قلت لأبي جعفر عليه السلام: أصلحك اللَّه، قول اللَّه عزّوجلّ في كتابه: «فطرة اللَّه الّتي فطر الناس عليها.»
قال: فطرهم على التوحيد عند الميثاق على معرفته أنّه ربّهم.
قلت: و خاطبوه؟
قال: فطأطأ رأسه، ثمّ قال: لولا ذلك لم يعلموا من ربُّهم و لا من رازقهم.۱
به امام باقر عليه السلام عرض كردم: خداوند تو را صحّت و سلامتى دهد، آيه «فطرت خدا كه مردم را بر آن مفطور كرده است» به چه معناست؟
حضرت فرمود: همه را به هنگام ميثاق، بر توحيد مفطور كرد؛ بر معرفت ربوبيّت خويش.
عرض كردم: آنان با خدا سخن گفتند؟ حضرت سر خويش را پايين انداخت؛ سپس فرمود: اگر اين كار را نمىكرد، نمىدانستند پروردگار و رازقشان كيست.
آيه شريفه (صِبْغَةَ اللَّهِ وَمَنْ أَحْسَنُ مِنَ اللَّهِ صِبْغَةً) نيز نظير آيه مذكور است كه پيش از اين، به تفصيل، بررسى شد.
1-3) روايات تفسير آيه (فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا...)
زراره و حمران از امام باقر و امام صادق عليهما السلام نقل مىكنند كه فرمودند:
إِنَّ اللَّهَ خَلَقَ الْخَلْقَ وَ هِيَ أَظِلَّةٌ، فَأَرْسَلَ رَسُولَهُ مُحَمَّداً صلى اللَّه عليه و آله فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ كَذَّبَهُ ثُمَّ بَعَثَهُ فِي الْخَلْقِ الآْخَرِ فَآمَنَ بِهِ مَنْ كَانَ آمَنَ بِهِ فِي الْأَظِلَّةِ وَ جَحَدَهُ مَنْ جَحَدَ بِهِ يَوْمَئِذٍ، فَقَالَ: (فَما كانُوا لِيُؤْمِنُوا بِما كَذَّبُوا بِهِ مِنْ قَبْلُ). 2
همانا خداوند خلق را آفريد درحالى كه سايههايى بودند. پس رسول خويش
