واتّقوااللَّه و يعلّمكم اللَّه. (بقره (۲) / ۲۸۲)
اين نكته، بسى مهم است كه علم با تقوا به دست مى‏آيد. امام صادق عليه السلام فرمود:
ليس العلم بكثرة التعلّم؛ إنّما هو نور يقذفه اللَّه في قلب من يريد أن يهديه. (۵: ج ۶۷، ص ۱۴۰)
قرآن براى حالت رفاه و دشوارى رهنمود دارد:
لكي لا تأسوا على ما فاتكم و لاتفرحوا بما آتاكم. (حديد (۵۷) / ۲۳)
به اهل ربا مى‏گويد كه اگر از ربا دست بر نداريد، اعلان جنگ با خدا كرده‏ايد:
فإن لم تفعلوا فأذنوا بحرب من اللَّه و رسوله. (بقره (۲) / ۲۷۹)
با دروغگو سخن مى‏گويد:
همّاز مشّاء بنميم، عتلّ بعد ذلك زنيم. (قلم (۶۸) / ۱۱ و ۱۳)
به اهل تكبّر مى‏گويد:
واللَّه لايحبّ كلّ مختال فخور. (حديد (۵۷) / ۲۳)
اهل غضب را به حلم و رفق و مدارا امر مى‏كند. اهل شهوت را تهديد و ملامت مى‏كند. از اهل عبادت، قدردانى و سپاسگزارى مى‏كند. به اهل عصيان، نهى و هشدار مى‏دهد. جاهل را امر به سؤال از دانايان مى‏كند. (نحل (16) / 43 - 44) هر كس در هر مقامى باشد، مى‏بيند كه خدايش با او سخنها دارد. اين از كمالات قرآن است كه هر كس در هر حالتى باشد، مخاطب خداوند حكيم مهربان است.
لذا به ما گفته‏اند كه زياد، قرآن بخوانيد. امام صادق عليه السلام فرمود: براى مسلمان، شايسته است كه هر روز، دست كم، پنجاه آيه از قرآن بخوانند. (۴: ج ۲، ص ۶۰۹)
فرموده‏اند: خانه‏اى كه در آن قرآن بخوانند، براى اهل آسمانها مى‏درخشد؛ مانند ستاره‏اى كه براى اهل زمين مى‏درخشد؛ امّا خانه‏اى كه در آن قرآن نخوانند، گورستان است. (همان: ج ۲، ص ۶۱۰)
اين كمال، در كتب پيشين نبود. قوم يهود، توراتى داشتند و هر چند سال يك بار