بدين گونه سخن بگويد. امّا اين كمالات براى كسى ظاهر مى‏شود كه دل به قرآن بدهد.

طبيب عشق، مسيحا دم است و مشفق، ليك‏چو درد در تو نبيند، كه را دوا بكند؟
* * *

هر كه را روى به بهبود نبودديدن روى نبى سود نبود
قرآن هدايت است براى اهل تقوا (بقره (2) / 2) و شفاست براى مؤمنان. (اسراء (17) / 82) اگر با ايمان و انصاف، در قرآن تدبّر كنيد، واقعيّت شما را در برابر خدا نشان مى‏دهد؛ يعنى: ذلّت و خاكسارىِ اين طرف در برابر عظمت و جبروت آن طرف. اين عظمت را به گونه‏اى مى‏نماياند كه انسان در حال غشوه و رعشه مى‏افتد؛ چنانكه پيامبر خدا و ائمّه هدى عليهم السلام چنين بودند. اين قرآن در درجه اوّل، براى تكميل و تربيت آن بزرگواران است. پيامبر فرمود: «أدّبني ربّي فأحسن تأديبي.» (5: ج 16، ص 210) از پيامبر پرسيدند: تأديب خداوند چگونه بود؟ فرمود: اين آيه را بر من فرستاد: (خذ العفو و أمر بالعرف و أعرض عن الجاهلين.) (اعراف (۷) / ۱۹۹) قرآن، معلّم و مربّى آن بزرگواران است؛ امّا ما هم از گوشه و كنارش، نصيب بر مى‏داريم؛ مانند مورچه‏هايى كه از گوشه و كنار سفره‏هايى كه مردم در باغچه مى‏اندازند، انبارهاى خود را پر مى‏كنند. امّا حقّ عظمت قرآن بالاتر از اينهاست. مى‏فرمايد:
لو أنزلنا هذا القرآن على جبل لرأيته خاشعاً متصدّعاً من خشية اللَّه. و تلك الأمثال نضربها للناس لعلّهم يتفكّرون. (حشر (۵۹) / ۲۱)
اين حقايق را خداوند مى‏فرمايد تا مردم بينديشند و به قرآن دل بدهند. قرآن، عظيم است و اگر معنويّت آن بر كسى بروز كند، سنگينى آن را مى‏فهمد. خداوند به پيامبرش فرمود:
إنّا سنُلقي عليك قولاً ثقيلاً. (مزّمّل (۷۳) / ۵)
اين سنگينىِ معنوى چنان است كه گاهى سايه جسمانى آن، در ثقل مادّى، ظاهر