وإليه يُرجع الأمر كلّه. (هود (۱۳) / ۱۲۳) و الأمر يومئذ للَّه. (انفطار (۸۲) / ۱۹) يا أيّها الانسان إنّك كادح إلى ربّك كدحاً فملاقيه. (انشقاق (۸۴) / ۶)
بخش مهمّى از آيات قرآن - به صراحت، كنايه، مطابقه، تضمّن يا التزام - در جهت نشان دادن عظمت خداست. مجد، جلال، جمال، قضاء، قدر، مشيّت، اراده، بداء، محو، اثبات، فرمان‏فرمايى و... و ديگر شئون خداوند را مى‏نماياند. هر كسى به خدا عقيده دارد - مستقلّ از اينكه به نبوّت خاتم‏الانبياء عقيده داشته باشد يا نه - بايد اينها را بپذيرد و اين دعوت به حقّ است.
بخشى از آيات نيز نشان دادن كوچكى و خُردىِ بندگان است كه تذليل و تحقير آفريدگان در برابر آفريدگار را مى‏نماياند تا باد كبريائيّت و تفرعنى را - كه بيهوده در دماغ ما رفته است - فرود آورد. به چند نمونه توجّه كنيد.
1. مالك چشم و گوش شما كيست؟
أمّن يملك السمع و الأبصار (يونس (۱۰) / ۳۱)
2. روزى‏رسان شما كيست؟
من يرزقكم من السماء (نمل (۲۷) / ۶۴)
3. شما به درگاه او فقيريد:
أنتم الفقراء إلى اللَّه. (فاطر (۳۵) / ۱۵)
4.مُعطى ملك خداست: يختصّ برحمته من يشاء. (بقره (۲) / ۱۰۵)
پس هر چه مى‏خواهيد، از فضل خدا طلب كنيد:
و اسئلوا اللَّه من فضله. (نساء (۴) / ۳۲)
5. انسان به چه چيزى مغرور است و دل مى‏بندد؟
قتل الإنسان ما أكفره من أيّ شي‏ء خلقه؟ من نطفة خلقه فقدّر. ثمّ السّبيل يسّر. ثمّ أماته فأقبره. ثم إذا شاء أنشره. (عبس (۸۰) / ۱۷ - ۲۲)