معارف الاهى است و ايشان پدران امّت و حافظ دين‏اند. لذا امامان اهل بيت عليهم السلام با وجود فشارها و سختيهاى فراوان، به ترويج و تحكيم پايه‏هاى دين پرداختند و در اين راه، مشقّاتى را - كه فوق طاقت بشر عادى است - متحمّل گرديدند. ايشان با همه موانع موجود، علوم و معارف قرآن را ظاهر ساختند، تباين علوم قرآن را با علوم بشرى آشكار كردند، غلط ارجاع‏دهندگان به علوم بشرى رانشان دادند و مكر حيله‏گران را باطل كردند.
مرحوم ميرزا مهدى مى‏نويسد:
عجيب است كه ائمّه اهل بيت عليهم السلام در مسائل فرعى، كمال تقيّه را مراعات مى‏فرمودند، امّا در باب معارف الاهى مردم را به سوى خود مى‏خواندند و تصريح مى‏كردند كه اين علوم نزد ماست. زيرا حفظ اصول دين و بقاى شريعت در اين كار بود و حفظ دين از حفظ نفس، مهم‏تر است؛ لذا ائمّه عليهم السلام قتل، حبس و سختى‏هاى ديگر را [ براى حفظ دين‏] تحمّل كردند... . آيا كافى نيست كه همه قرآن نزد اميرالمؤمنين عليه السلام بود و ايشان موارد [ شأن‏] نزول آيات را مى‏دانست؛ آيات مكّى و مدنى را مى‏شناخت؛ به اينكه آيه‏اى در سفر نازل شده يا در حضر، آگاه بود؛ به تفسير و تأويل آيات عالم بود؛ تقدّم و تأخّر آيات را مى‏دانست و به ناسخ و منسوخ و محكم و متشابه، علم داشت.
به اعتقاد ايشان با اين توضيحات، بر هر عاقلى واجب است كه:
الف) الفاظ قرآن مجيد و كلام رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله را بر مصطلحاتى كه براى مخفى داشتن علوم قرآن تأسيس شده‏اند، حمل نكند.
ب) به ارتكازات تثبيت شده در اذهان عامّه مسلمانان، اعتنا نكند.
ج) در اين امور، به متن بيانات رسول خدا صلّى اللَّه عليه و آله و اهل بيت عليهم السلام رجوع كند و الفاظ قرآن را بر معانى لغوى - كه قرآن بر آن نازل شده است - حمل كند. زيرا:
- اوّلاً: به تصريح قرآن مجيد، كلام خدا داراى تأويل، محكم و متشابه است و بر اساس روايات، قرآن كريم، ظهور و تا هفتاد لايه بطون دارد.