براى انسانها صورت گرفته است.
10. انسانها، بعد از اتمام محفل معارفه وامضاى تعهّدنامه، به پشت آدم انتقال مىيابند و با روح و بدنشان، در صلبها و رحمها جارى مىشوند تا زمان ورود آنها به دنيا فرا رسد.
11. ايمان و كفر و شرك در آنجا نسبت به ايمان و كفر و شرك دنيا علّيّتى ندارد؛ امّا به طور معمول، كسانى كه در آنجا ايمان را برگزيدند، در اينجا نيز مؤمن خواهند بود. كسانى كه در آنجا كفر و شرك را برگزيدند، در اينجا به طور طبيعى و طبق اراده و اختيار خويش، به كفر و شرك رو خواهند آورد؛ مگر اينكه بتوانند در دنيا كار فوقالعادهاى انجام دهند.
12. انسان پيش از آنكه به اين دنيا قدم بگذارد، وجود داشته، بدون اينكه ذكرى از او در ميان باشد؛ ولى پيش از عالم ذرّ و ارواح، هيچ خبرى از انسان نبود؛ يعنى اصلاً انسانى نبود: «لَمْ يَكُنْ شَيْئاً فِي كِتَابٍ وَ لَا عِلْم». (۵: ج ۵، ص ۱۲۰)
13. روحى كه در آخر چهار ماهگى به جنين دميده مىشود، غير از روح قديمى است كه دو هزار سال پيش از ابدان ذرّى خلق شده، در عالم ذرّ با بدن ذرّى تركيب يافته و در صلبها و رحمها جارى مىشود.
14. تمام انسانهايى كه در عالم ذرّ موجود شده و با خدا عهد و پيمان بستهاند، به دنيا هم خواهند آمد.
15. نطفههايى كه مراحل تبديل به انسان را طى نمىكنند و به صورت عزل يا سقط از بين مىروند، سابقه وجودى در عالم ذرّ نداشتهاند.
16. براى اسقاط جنين، پيش از دميدهشدن روح عقل و حيات - يعنى پيش از اتمام چهار ماهگى - ديه معيّن شده، و اين به خاطر وجود روح انسانى در اوست.
17. تمام پيامبران و رسولان و اوصيا، در عالم ذرّ مشخص شده، آفريدگان به طاعت آنها خوانده شدهاند و آنان بر اين امر با خدا پيمان بستهاند.
18. حجرالاسود در آن عالم فرشتهاى بوده است. پيمان الاهى با خلق، در كاغذ
