اعتقاد به نمردن است. در حاليكه در كتاب الكيسانيه فى التاريخ و الادب، وداد قاضى نقل مىكند كه كيسانيه به هنگام مرگ محمّدبن حنفيه ادّعا كردند: «شبه له...» يعنى همان اشتباهى را كه نصارى درباره عيسى عليه السلام كردند، مسلمين مرتكب شدند. يعنى تصور كردند كه محمّدبن حنفيه مرده است، در حاليكه اشتباه شده و نمرده است. اين اعتقادى بود كه كيسانيه داشتند، با اين حال نمىتوان از اين نتيجه گرفت كه «سواد اعظم» مسلمانان اعتقاد به غلو را به معناى اعتقاد به نمردن كسى مىدانستهاند. ضمن اينكه خود وداد قاضى قبول ندارد كه سيد حميرى شيعه شده باشد و اين شعر را منسوب به او نمىداند. بنابراين نمىتوان بنابر يك قول كه در آن مناقشه هست، نتيجه گرفت كه غلو به معناى اعتقاد به نمردن كسى است.
با توجه به معنى غلو بايد گفت كه نويسنده در توضيح معناى غلو به خطا رفته، به اين معنى كه صرف اعتقاد به زنده بودن كسى و غيبت او غلو تلقى نمىگردد، بلكه آنچه غلو شناخته مىشده اعتقاد به خلود، حلول و يا الوهيت يك انسان بوده است، چنانكه كيسانيه نيز قائل به تشبه ائمه خود به خدا بودهاند. ضمن اينكه غلات كار ديگرى كه انجام مىدادند، تشريع و تغيير احكام بوده است، كه منجر به اباحهگرى مىشده است.
معنا و مفهوم تفويض:
در صفحات 69 و 70 مؤلّف به معناى تفويض پرداخته است و تعريف تفويض را بر اساس برخى متون روايى و كتب مفوضه استخراج كرده است. اشكالى كه بر روش كار مؤلّف وارد است اين است كه روش روشنى براى نقد متون شيعى و يا معيار مشخصى براى درستى و نادرستى و قابل استناد بودن يك مطلب، يا يك روايت ارائه نمىدهد. ضمن اينكه در برخى موارد به كتبى به عنوان منابع اعتقادى شيعه اشاره شده كه نمىتوان آنها را جزء كتب شيعه به شمار آورد مثل كتاب هدايه الكبرى حسينبن همدان خصيبى و يا كتاب الهفت منسوب به مفضلبن عمر كه
