امراض و اوجاع؛ سوم: دفع كيد اعداء و شرّ دشمنان؛ چهارم: خواصّ غير متناهيّه در استعانت به آن، به خواندن يا خوردن يا نگاه داشتن؛ مثل بيدار شدن در هر وقت از شب كه بخواهد و جودت فهم و ذكاء و حفظ و وسعت رزق و حمل و اداء دين و امثال آن؛ پنجم: غضارت و تازگى كه قارى [ هيچ‏] گاهى از خواندنش ملامت نگيرد هر چند هزار دفعه خوانده باشد؛ ششم: علوم و معارف غير متناهيّه كه در عرب، اثرى و نشانى از آن نبود؛ بلكه در هر قرن، علماء اعلام بعد از تأمّل به قدر قوّت مطالب بسيارى از آن استنباط نمودند كه سالها بر ديگران مخفى بود و هكذا.
و چون فتح باب اين آثار و خواص براى هر كس در هر وقت، براى هر مقصدى، سبب اختلال نظام بود كه منافى غرض از بعثت و اظهار معجزه است، لهذا باب آن را به اين نحو، مسدود فرمود. ولكن در هر طبقه آن‏قدر از انواع اعجاز مذكوره قرآن ديده و شنيده شده كه از حدّ تواتر متجاوز است؛ چون به جهت قلّت حاجت، كسى در صدد جمع و در مقام تفحّص و ضبط بر نيامده بر بى‏بصيرتان فى‏الجمله، مخفى مانده و هرگز نشود كه بى‏تعب و رنج و تفتيش و زحمت، اين مطلب عظيم به دست آيد.
5. مسلمانان در مقام اثبات نبوّت نبىّ اكرم صلّى اللَّه عليه و آله و ابطال ساير اديان، ابداً محتاج به اثبات معجزه براى آن جناب نيستند، از قرآن و غير آن؛ چه رسد به اثبات بقاى آنچه از براى اثبات نبوّت آن جناب، طريق ديگر است كه در احكام و اتقان پست‏تر از معجزه نيست و آن اخبار انبياء عليهم السلام گذشته است به آمدن آن جناب حقّ و صادق بودنش در دعواى نبوّت؛ چنانچه شرح آن و بيان كلمات ايشان و تطبيق آنها بر آن جناب، به‏نحوى كه براى منصف خبير ابداً جاى ريبه و شك نماند - بحمداللَّه تعالى - مثل ساير مطالب گذشته كه در كتب علماء موجود؛ و لكن محتاج است به مراجعه و نظر كه بى‏دردان در دين را فرصتى نيست؛ لهذا در اين وادى شبهات افتاده، خود و ديگران را به زحمت انداختند و الحمد للَّه.