لنينگراد سابق (سن پترزبورگ فعلى) در روسيه، بر كرسى شيخ محمد عياد طنطاوى نشست و به تدريس ادبيات عرب پرداخت، و به لقب «استاد المستشرقين» دست يافت. در سال 1969 بخش پژوهش‏هاى شرقى را در دانشكده ادبيات دانشگاه بغداد بنيان نهاد كه تا سال 1973 در سمت رياست آن باقى بود.
از سال 1975 به بعد، درباره نسخه‏هاى خطى پژوهش‏هاى مختلفى به سامان برد كه آثارى همچون: مصطلحات المخطوطات، مصطلحات المكتبة العربية، مصطلحات المخطوطات، مصطلحات المكتبة العربية، مصطلحات الخط، مصطلحات الرسم و النقش و التزويق، علاوه بر فهرست مخطوطات كتابخانه‏هاى مختلف در عراق، ايران، آذربايجان و روسيه در اين زمينه، بر جاى نهاد.
از سال 1978 به بعد، چندين اثر ماندگار در علم تقويم از او به جاى ماند، كه برخى ابتكارى بود، مانند: دائرة الاهلّة (1978)، دائرة التقويم (1979)، تقويم القرن الخامس عشر الهجرى (1979)، جدول الأدوار و الكبائس ستّة آلاف سنة الهجرية (1979)، اوائل الشهور الاثنى عشر فى القرن الخامس عشر (1981).
به آمار در پژوهش‏هاى خود بسيار بها مى‏داد. به عنوان نمونه، در پى يك پژوهشِ طولانى در مورد ميزان اثرگذارى زبان عربى بر چند زبان ديگر، به اين نتايج دست يافت:
زبان اردو 95/41%، زبان تاجيكى 39/46%، زبان تركى 70/49%، زبان فارسى 67/60%.
نيز: از يك پژوهش در آثار 1340 شاعر و 160 نويسنده شرقى (غيرعربى) به اين نتيجه رسيد كه الفاظ عربى در آثار اينان، 52% در شعر و 70% در نثر بكار رفته است.
دكتر محفوظ در نوشتن فرهنگ‏هاى تخصصى يد طولايى داشت، ازجمله: معجم الآلات و الأدوات، معجم العلامات و الرموز، معجم الاضداد، معجم الالوان،