وجه چهارم

وجه ديگر آنكه همانند جريان سؤال حضرت ابراهيم از كيفيت زنده شدن مردگان، در اين آيه نيز امر به سؤال از اهل كتاب، نه به دليل ترديد و شكّ پيامبر در وحى الاهى، بلكه براى زياد شدن يقين و اطمينان قلبى ايشان باشد. طبرسى سپس اين وجه را بعيد دانسته به اين دليل كه بيشتر اهل كتاب، منكر نبوّت پيامبر بودند و ايمان آوردن مؤمنان از اهل كتاب (افرادى چون عبداللَّه سلام، كعب الاحبار و تميم دارى) در مدينه واقع شده است، نه در مكّه كه زمان نزول اين سوره مى‏باشد.

وجه پنجم‏

وجه ديگرى كه طبرسى ذكر مى‏كند، توجّه به معناى اصلى «شكّ» است به معناى «ضيق» و تنگنا. به عبارت ديگر، در اين آيه خطاب به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله است كه اگر به واسطه اذيّت و آزارهاى قوم خود به تنگ آمده‏اى، از اهل كتاب بپرس كه پيامبران آنها نيز، از سوى قومشان مورد آزار بودند و بر آن صبر كردند.^۱۲

نظر قرطبى‏

همين معنا را قرطبى هم مورد اشاره قرار داده و مى‏گويد:
و قيل: الشكّ ضيق الصدر؛ أي: إن ضاق صدرك بكفر هؤلاء فاصبر، و اسأل الّذين يَقرَؤونَ الكتابَ من قبلك، يخبروك صَبر الأنبياء من قبلك على اذى قومهم و كَيْفَ عَاقِبَةُ أمرهم. و الشك في اللغَةِ اصله الضيق؛ يقال: شك الثوب أي ضمه بخلال حتّى يصير كالوعاء. و كذلك السفره تمد علائقها حتّى