- حديث غدير كه دلالت بر اثبات ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام مى‏كند، ولايت و اولويّتى كه هيچ فرقى با ولايت پيغمبر ندارد و اهل بيت او نيز بعد از او همين ولايت را دارند.
- حديث ثقلين كه ائمه را هم‏سنگ قرآن معرفى كرده و امنيّت و عدم سقوط امّت در گمراهى را در گرو قبول كلامشان شناسانده، و بسيارى آيات و احاديث متواترى كه بين فريقين وجود دارد.
امّا حجّيّت سخن غير اهل‏البيت - از صحابه و تابعين - اثبات نشده و هيچ آيه‏اى از آيات قرآن و يا حديثى از سنّت براى دلالت به آن وجود ندارد. بلكه حتى در كتاب و سنّت، دلائلى برخلاف آن وجود دارد، ازجمله اين سخن خداى متعال. (أفإن ماتَ أو قُتِل انقلبتم على أعقابكم)^۱«اگر او بميرد و يا كشته شود شما به گذشته‏تان بازمى‏گرديد.» كه اين آيه احتمال مرتدّ شدن برخى صحابه را گوشزد مى‏نمايد، و احاديثى كه در اين خصوص نقل شده، پيش‏بينى و احتمال مرتدّ شدن را به واقعيّت تصديق مى‏كند.
چنانكه حديث معروف «حوض» از سنت نبوى، ارتداد بعضى از صحابه بعد از پيامبر و اين كه آنان به قهقرا بازخواهند گشت را تأييد نموده است، به گونه‏اى كه فقط شمار اندكى، از آتش دوزخ رهايى خواهند يافت. اين حديث در صحيح بخارى و مسلم و غير اينها نقل شده است.

سخنان علامه طباطبايى در اين مورد

علامه طباطبايى عدم حجّيّت اقوال صحابه و تابعين را در مواردى از تفسيرش بديهى مى‏داند. در اينجا چند نمونه سخنان ايشان را ذكر مى‏كنيم:
1. وى در مقدمه تفسيرش گويد: «حجّيّتى در اقول صحابه و تابعين نيست و نظراتشان به خاطر اختلاف فاحشى كه با هم دارند، حجّيّت مقبولى ندارد.» ^۲