قول چهارم: نظر مرحوم علامه طباطبايى است. ايشان پس از تقرير اين قول، پنج اشكال به آن وارد مى‏كند و مى‏گويد كه اين اشكالات در محضر استاد [= علامه طباطبايى (ره)] هم عرض شد، امّا ايشان آنها را وارد ندانست و بر نظر خويش اصرار مى‏ورزيد.
وى در نهايت، قول سوم را به حق نزديك‏تر مى‏شمارد و در عين حال معتقد است كه قول دوم نيز اشكالى ندارد. او در توضيح قول سوم مى‏نويسد:
خداوند متعال به لسان عقل و وحى و با زبان انبيا، از انسان ميثاق گرفته، در واقع موطن وحى و رسالت همان موطن اخذ ميثاق است. يعنى در برابر درك عقلى كه حجّت باطنى خداست و مطابق است با محتواى وحى كه حجت ظاهرى خداست، خدا از مردم پيمان گرفت كه معارف دين را بپذيرند.... ^۱
و در جاى ديگر مى‏نويسد:
رسالت وحى كه حجّت بيرونى خداست و برهان عقلى كه حجّت درونى خداوند است، زمينه را تثبيت مى‏كند و به دنبال آن تكليف الاهى مى‏آيد... ^۲
روشن است كه اين قول با مفاد آيه شريفه و روايات فراوانى كه در تفسير آن وارد شده، ناسازگار است. بارها گفته‏ايم كه وجود عالم ذرّ هرگز با ادلّه عقلى تنافى ندارد و مستلزم تناسخ يا محال عقلى ديگرى نيست. ادّعاى محال بودن، بر مبناى برخى نظريّات فلسفى متأخّر استوار است كه هيچ پايه عقلى و فلسفى ندارند و مستلزم فرو ريختن بسيارى از قوانين عقلىِ روشنِ بشرى هستند. ^۳ اشكال تناسخ به قول اول، نيز ناشى از عدم دقّت كافى در آن است. اين اشكال نيز بر قواعدى استوار است كه از نظر فلسفى مسلّم نيستند. ^۴