درآورد. ابراهيم بن عبداللَّه در بصره شورش كرد. هنگامى كه او را نزد المنصور در ربذه آوردند، منصور، دخترش را متهم به خيانت كرد و سپس او را به يك ستون پرتاب كرد و جمجمه‏اش شكسته شد پس وى را كامل عريان ساخت و 150 بار شلاق زد آنچنان كه يكى از چشمانش از حدقه درآمد. ^۱هنگامى كه اخبار شكست شورش محمد الحسنى به المنصور در هاشميه رسيد، دستور داد كه او را سر بزنند و سرش را به همراه گروهى كه قسم بخورند كه اين سر، سر محمدبن عبداللَّه، فرزند فاطمه، دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله است، به خراسان فرستاد؛ زيرا حاكم المنصور در خراسان به او نوشته بود كه مردم خراسان منتظر ظهور (برخاستن) اين محمدبن عبداللَّه مى‏باشند. ^۲
باقى زندانيان تا زمان مرگ منصور در 775/158 در حبس باقى ماندند، تا آنكه خليفه بعدى، المهدى، دستور آزادى آنها را داد.
* ص 609 - همان باب، ح 18، ذيل «المقتول بفخّ»:
ابوعبداللَّه الحسين‏بن على‏بن الحسن‏بن (امام) الحسن‏بن على‏بن ابى‏طالب (786/169 - 746/128) در قيام بنوالحسن نقش داشت.
بعد از آن، او قيامى عليه خليفه عباسى موسى‏الهادى، در سال 786/169، به راه انداخت و مدينه را گرفت. امّا ناگزير به فرار به مكه شد. خارج از مكه، در فخّ، كه اكنون خودش تبديل به يك شهر شده، با لشكر عباسى روبرو شد و به همراه بيشتر پيروانش كشته شد. او به نام شهيد فخّ نيز مشهور مى‏باشد. ^۳