حسين مدرسى طباطبايى، تهران: كوير، 1387) كه توسط استاد محقق جناب حسن طارمى بيان شده است.
پيش از اين، نقد و بررسى پيشگفتار، بخش اوّل و پارهاى از بخش دوم و سوم كتاب، گزارش شد. اينك پارهاى ديگر از بخش سوم كتاب، گزارش مىشود.
همواره اميد مىبريم كه روحيه نقّادى بىطرف و سازنده در فضاى علمى گسترش يابد و بتوانيم با نشر اين گفتار، نقشى در اين گسترش داشته باشيم. با چنين اميدى خوانندگان فرهيخته را به ژرفنگرى در اين نوشتار فرامىخوانيم.
ادامه بررسى فصل سوم
در ادامه بررسى مباحث مطرح شده در فصل سوم كتاب مكتب در فرآيند تكامل به دوران غيبت صغرى مى رسيم. در جلسات قبل به اين نكته اشاره كرديم كه در طول تاريخ فرقه هاى زيادى در جامعه شيعه پديد آمده است، امّا مبنا و معيار حجّيّت هر امام، منصوص بودن آن امام است. به همين ترتيب درباره امام زمان هم حجّيّت ايشان بر مبناى منصوص بودن ايشان در روايات متواترى است كه به دست ما رسيده است. در صفحه 170 كتاب هم خود ايشان اشاره كردهاند كه اصل غيبت و حتّى وجود دو غيبت براى ايشان، در روايات زيادى وجود داشته است.
در صفحه 168 مولف به حديثى اشاره مى كنند كه در آن، مدّت زمان غيبت را شش روز يا شش ماه يا شش سال بيان مى كند. در پاورقى همين صفحه ادعا مى كند كه نعمانى در كتاب خويش آن را به «حين من الدهر» تغيير داده و شيخ طوسى هم در كتاب غيبت اين عبارت را اسقاط نموده است. گويى ايشان به خواننده القا مى كند كه محدّثان شيعه مانند نعمانى و شيخ طوسى و ديگران، هر جا كه متون روايت را مخالف نظر و عقيده خويش مى يافتند، آن را تغيير مى دادند. امّا متن اين قسمت روايت در كافى به صورت زير است: عن الأصبغ بن نباتة قال: أتيت أمير المؤمنين عليه السلام
