ثانياً در رواياتى كه درباره غيبت در كتب اماميه نقل شده است، مىبينيم كه آن روايات به گونهاى نيست كه قابل استفاده براى واقفه باشد. اكثر آنها تصريح كردهاند كه آن كسى كه غايب مىشود، دوازدهمين امام خواهد بود. در بسيارى از آنها تأكيد شده كه آن امام غائب، همنام رسول خداست آن احاديث كه نمىتواند مورد استناد واقفه باشد. از اينها گذشته اگر اسناد اين روايات را بررسى كنيم، كمتر به راوى واقفى برمىخوريم. براى مثال كلينى بابى تحت عنوان غيبت دارد، كه در آن 31 حديث را نقل كرده است. تنها در يك مورد يعنى حديث شماره 16، نام علىبن ابىحمزه بطائنى آمده كه واقفى بوده است. يعنى اكثر قريب به اتفاق رواياتى كه در باب غيبت در كتب كافى، كمال الدين، غيبت نعمانى و غيبت شيخ طوسى و ديگران آمده است، احاديثى است كه توسط غير واقفىها روايت شده است.
ايشان در پاورقى صفحه 170 تعدادى از نويسندگان واقفى را نام بردهاند كه درباره موضوع غيبت كتاب تأليف كردهاند. ازجمله به ابراهيمبن صالح انماطى اشاره كردهاند. در كتب رجال، دو نفر به اين نام وجود دارد، تنها با اين تفاوت كه يكى از آنها به نام ابراهيمبن صالح الانماطى اسدى است. نجاشى در مورد اوّل چنين مى گويد: إبراهيمبن صالح الأنماطى يكنّى بأبي إسحاق، كوفى، ثقة، لا بأس به، قال لي أبوالعباس أحمدبن عليبن نوح: انقرضت كتبه فليس أعرف منها إلا كتاب الغيبة، أخبرنا به عن أحمدبن جعفر قال: حدثنا حميدبن زياد عن عبيداللَّهبن أحمدبن نهيك عنه. ۱
درباره دومين فرد چنين مىگويد: إبراهيمبن صالح الأنماطى الأسدى، ثقة، روى عن أبيالحسن عليه السلام و وقف. له كتاب يرويه عدّة أخبرنا محمّد قال: حدثنا جعفربن محمّد قال: حدثنا عبيداللَّهبن أحمد قال: حدثنى إبراهيمبن صالح و ذكره. ۲يعنى آن كسى كه كتاب غيبت را نوشته است، غير واقفى بوده و نجاشى متعرض مذهب وى نشده است. مرحوم آيتاللَّه خوئى نيز در كتاب خودشان دلايل و شواهدى نشان
