مطالبه دو شاهد واجد شرايط تضمين گرديد؛ مطالبه‏اى كه در اسلام براى شهادت دادن درمورد سندى مكتوب آمده است و جنبه فنى و رسمى دارد.
نظر ديگر يا همان نظر «جَمع‏المصحف» ما را به پذيرش ديدگاهى مخالف با نظر مذكور ملزم مى‏كند. برمبناى اين ديدگاه مخالف، نه‏تنها متون قرآنى در تاريخى به مراتب زودتر مرتب، حفظ و جمع‏آورى شده بود، بلكه اين كار، در فرصت‏هاى بى‏شمار و توسط افراد فراوانى صورت گرفته بود. هم‏زمان با روى كارآمدن سومين خليفه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله چنان حجم انبوهى از اطلاعات وجود داشت كه به‏وجودآمدن متن مورد توافقى كه گوناگونى نپذيرد، نه‏تنها ممكن، بلكه ضرورى بود؛ اين امر درحالى بود كه بسيارى از بهترين كسانى كه مى‏توانستند اين اقدام حياتى را به سرانجام موفقيت‏آميز برسانند، خوش‏بختانه هنوز زنده بودند.
روايات مسلمانان، توافق نسبتاً فراگيرى درمورد محتويات قرآن، نقل مى‏كنند؛ با اين وجود، رواياتى نيز هست كه حاكى از اختلافاتى در مورد قرائت صحيح آن است. اين اختلافات، درمورد متنى است كه آن متن مورد اتفاق همه است. به‏نظر مى‏رسد كه اين اختلافات ساختگى باشند.
روايت زير در صدد بيان مطلبى است كه از آن به «قرائت‏هاى گوناگون قرآن» ياد مى‏شود و ساخته نسلى است كه با مفهوم تواتر قرآن آشنا بودند:
«حذيفةبن يمان از مرز آذربايجان و ارمنستان كه لشكريان شام و عراق در آن‏جا گرد آمده بودند، مستقيم به‏سراغ عثمان رفت. او فرصتى يافته بود تا اختلافات منطقه‏اى درباره قرآن را شاهد باشد. [ بر اثر اين اختلافات، حذيفه را ترسى عميق فراگرفت‏] و به عثمان توصيه كرد: «اى امير مؤمنان! اين امت را درياب قبل از آن كه مانند يهود و نصارا در كتاب خود، اختلاف ورزند!» عثمان كسى را نزد حفصه فرستاد تا صحف خود را به رسم عاريت به او بدهد (صحفى كه از ابوبكر، به پدرش