در ظاهر به قرآن و امور مذهبى اهميّت مى‏دادند و چرا افرادى كه با خلافت ابوبكر و عمر مخالف بودند، بر آن دو اين اعتراض و انتقاد را نكردند كه چرا قرآن را تحريف كرده‏اند. هم‏چنين چرا حضرت على عليه السلام در خطبه شقشقيه معروفش و ديگر سخنانش كه بر كسانى كه در خلافت بر او پيشى گرفتند اعتراض كرده، هيچ سخنى از مسأله تحريف قرآن به ميان نياورده است؟ اگر كسى ادّعا كند، مسلمانان به تحريف قرآن به دست ابوبكر و عمر در همان زمان اعتراض كرده‏اند ولى اين اعتراض براى ما نقل نشده است، بطلان چنين ادّعايى واضح و آشكار است؛ زيرا حوادث كم‏اهميّت‏تر از اين براى ما نقل شده است. انگيزه نقل چنين حوادثى بسيار است، پس اگر اعتراضات مسلمانان نقل نشده، خود دليل عدم وقوع تحريف قرآن از سوى ابوبكر و عمر است.
دو. حضرت على عليه السلام و همسرش حضرت فاطمه عليها السلام و جمعى از پيروان على عليه السلام با ابوبكر و عمر در موضوع خلافت به مقام معارضه درآمدند و با احاديثى كه از پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله شنيده بودند، استدلال و بر آنان اتمام حجّت كردند؛ از مهاجران و انصارى كه درباره خلافت حضرت على عليه السلام و جايگاه علمى آن حضرت سخنى از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله شنيده بودند، گواه و شاهد مى‏آوردند و با حديث غدير و مانند آن احتجاج مى‏نمودند. بنا به نقل شيخ طبرسى در كتاب احتجاج، دوازده تن از صحابه در مسأله خلافت با ابوبكر احتجاج كردند و احاديث و نصوص مربوط به خلافت و امامت على عليه السلام را به وى تذكّر دادند. اگر در قرآن مجيد تحريفى صورت گرفته و يكى از آيات مربوط به امامت به دست ابوبكر و عمر حذف شده بود، استدلال و احتجاج با آن در مقام اتمام حجّت و اثبات حق سزاوارتر و مهمّ‏تر از ديگر استدلال‏هايى بود كه على عليه السلام بر حقّانيّت امامت و جانشينى خود بعد از رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله با آن استدلال مى‏كرد و تمام مسلمانان را در اين‏باره شاهد مى‏گرفت. بنابراين، نبودن چنين استدلالى از روز اوّل تا دوران خلافت على عليه السلام دليل روشنى است بر عدم تحريف قرآن. ^۱؛ افزون بر اين، اگر قرآن از ذكر اهل‏بيت و فضائل ايشان و يادكرد