«فَبَدَّلَ الَّذينَ ظَلَمُوا مِنْهُمْ قَوْلاً غَيْرَ الَّذي قيلَ لَهُمْ فَأَرْسَلْنا عَلَيْهِمْ رِجْزاً مِنَ السَّماءِ بِما كانُوا يَظْلِمُونَ» «و كسانى از ميان آنان كه ستم كرده بودند، سخن را به غير آن (سخنى) كه به آنان گفته شده بود، تغيير دادند پس بخاطر آنكه همواره ستم مىكردند، رجزى از آسمان بر آنان فرستاديم.» پيش از اين اشاره شد كه اندوه و حزن، شك و دودلى، بدحالى، فقر و بدبختى، بيمارى، اضطراب، افسردگى، تحير و سرگردانى، احساس پوچى و بىهدفى همه از مصاديق «رِجز» بشمار مىآيند.
خلاصه و نتيجه
1. «ماء» در قرآن به معانى: آب، باران، سيلاب و طوفان، نطفه، شعور و آگاهى (در قالبهاى: عامل اوليه و عنصر حياتى در آفرينش؛ پايه ابتناى عرش الاهى و حامل آن؛ شراب بهشتيان و لذت حاصل از دستيابى به معارف ناب، خونابه جهنميان و رنج و سوزش حاصل از آتش حسرت و ندامت، زايل كننده رجز شيطان و مزد استقامت در طريق حق) آمده است.
2. «سماء» در قرآن به معانى: آسمان، جايگاه رفيع، منبع آگاهىهاى مثبت و بركات آن، محل نزول رجز آمده است.
منابع و مآخذ
- قرآن كريم
- نهج البلاغه
1. آلوسى، سيد محمود. روحالمعانى فى تفسير القرآن العظيم. دار الكتب العلميه. بيروت: 1415.
2. ابنعربى، محيىالدين. تفسير ابنعربى. داراحياء التراث العربى. بيروت: 1412.
3. ابنمنظور، محمّدبن مكرم. لسان العرب. دار صادر، بيروت: 1414.
4. امين، سيده نصرت. مخزن العرفان در تفسير قرآن. نهضت زنان مسلمان. تهران: 1361.
5. بلاغى، سيد عبدالحجت. حجة التفاسير و بلاغ الاكسير. انتشارات حكمت. قم: 1386.
6
