* ص 56، باب انّ الامام لا يغسله إلّا الامام‏بن الائمّه عليهم السلام، ح 1، ذيل «يقولون انّ الامام لا يغسله إلّا الامام»:
اين بحث و جدل اشاره دارد به نگرانى‏هاى موسى‏بن جعفر، و كسانى كه به بحث مى‏پرداختند و جزء «واقفه» بودند ^۱ واقفه در اين‏جا به بحث در اين‏باره مى‏پرداختند كه موسى‏بن جعفر نبايد مرده باشد؛ بلكه در غيبت به سر مى‏برد؛ زيرا غسل پيكر يك امام را تنها امام بعدى مى‏تواند انجام دهد. در اين مورد، البتّه امام بعدى يعنى امام رضا دسترسى ظاهرى به امام موسى كاظم نداشته است؛ زيرا در بغداد زندانى بوده است و امام رضا در مدينه به سر مى‏بردند.
* ص 66 ، باب مواليد الائمّة عليهم السلام، ح 6، ذيل «روى غير واحد من اصحابنا انّه قال»:
در اين حديث مشخص نشده است كه كدام امام سخن مى‏گويد. با اين حال صفّار نيز با سلسله روايى خويش، همين حديث را از قول «يكى از ياران ما، از ابوجعفر (امام پنجم)» روايت مى‏كند. ^۲
* ص 68، همان باب، ح 5، ذيل «و هو محدّث إلى ان تنقضى ايّامه»:
رجوع شود به فصل 3 و 54 (در باب معناى محدّث).
* ص 69، باب خلق ابدان الائمّه و ارواحهم و قلوبهم عليهم السلام، ح 1، ذيل «خلقنا من علّيّين»:
علّيّين جمع كلمه «علّى» به معناى بالا است. بنابراين علّيين يعنى بالاترين موجودات خلق شده و گاهى نيز با بسط معنا، به معناى مكانى است كه آنان در آن ساكن هستند.