جَعَلَ فِيهِمْ مَا إِذَا سَأَلَهُمْ أَجَابُوه.^۱
در آنها چيزى قرار داد كه به هنگام سؤال از ايشان پاسخ دهند.
در روايت ديگرى از امام باقر عليه السلام از وعده بهشت به اصحاب يمين و جهنّمى شدن اصحاب شِمال سخن به ميان آمده است. همچنين به اخذ پيمان دربارة رسالت پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله و امامت امامان شيعه عليهم السلام تا حضرت مهدى عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف تصريح شده است. ^۲
شيخ طوسى در امالى خود ضمن حديثى، به سخن عمر به هنگام استلام حجر اشاره دارد كه گفت: تو را مى‏بوسم، در حالى كه مى‏دانم تو سنگى هستى كه نه ضرر مى‏رسانى و نه نفعى دارى... امير المؤمنين عليه السلام به وى فرمودند: به خدا سوگند او هم ضرر ميزند و هم نفع ميرساند. سپس با استشهاد به آيه ذرّ فرمودند:
چون خداوند آدم را آفريد پشتش را مسح كرد و ذريّه او به شكل ذرّ از صلبش خارج شدند. خداوند عقل را ملازم آنان ساخت و به آنها معرفت بخشيد و اقرار خواست كه او پروردگار است و آنان بنده. آنان به ربوبيّت او اقرار كردند و بر بندگى خويش شهادت دادند. امّا از آنجا كه خداوند مى‏دانست مردم درباره اين اقرار درجات گوناگونى دارند، نام بندگانش را در پوستى نوشت و آن را در دهان اين سنگ قرار داد. اين سنگ در آن زمان دو چشم و دو لب و زبان داشت. خداوند فرمود: دهانت را بگشا. او دهان گشود و خداوند، آن پوست را در دهانش نهاد. سپس به او فرمود: «هر كس به طور كامل به عهدش وفا كرد، در روز قيامت به نفع او شهادت بده...» ^۳
در روايتى از ابن مسكان از امام صادق عليه السلام آمده است:
درباره [ نحوه معرفت‏بخشى خداوند در] آيه ذرّ پرسيدم كه آيا اين معرفت عيانى بوده است؟ فرمود: بله. پس معرفت تثبيت شد و انسانها موقف را فراموش كردند و به زودى به ياد خواهند آورد. و اگر آن نبود، احدى نميدانست كه خالق و روزى دهندهاش كيست. عدهاى از انسانها در عالم ذر به زبان اقرار كردند، در حالى كه به