بايد بيفزاييم كه در علم رجال، ثقه به كسى گفته مى‏شود كه در نقل احاديث كوچك‏ترين خلاف و انحرافى نداشته باشد؛ ولى اين راوى - حريزبن عثمان - در نقل احاديث نه تنها رعايت امانت نكرده، بلكه دست به خيانت بزرگى زده است. به عنوان نمونه، عناد و خصومت او با شخص اميرالمومنين عليه السلام كار او را به جايى رسانده كه حديث ثابت و صحيح منزلت (علي منّي بمنزلة هارون من موسى...)را به صورتى كاملاً واژگونه نقل مى‏كرده و به جاى آن به مردم مى‏گفته است:
شنونده اين حديث اشتباه كرده است؛ حضرت رسول در اين حديث نگفته: ... بمنزلة هارون...، بلكه [ العياذباللَّه‏] گفته است: بمنزله قارون!
امّا او همچنان در مقام راوى احاديث پيامبر ابقاء شده است و افزون بر اين به مقامى مى‏رسد كه راوى مهم‏ترين كتب و صحاح پيروان مكتب خلفا مى‏گردد!
بنابراين، اين راوى امين و مورد اعتماد علاوه بر سبّ حضرت امير عليه السلام چنين رفتارى با حديث منزلت‏^۱ دارد؛ ولى نه سبّ اميرالمومنين عليه السلام و نه تحريف و خيانت بزرگ او در نقل حديث منزلت، هيچ كدام بر ثقه بودن او خدشه وارد نمى‏كند!
بايد گفت كه حريزبن عثمان، در اين مسئله تنها نبوده و ياران بسيارى دارد كه همانند او سبّ اهل بيت عليهم السلام مى‏نمودند و در عين حال، كاملاً موثّق شمرد شده و در شمار راويان معتبر صحاح شش‏گانه اهل سنّت قرار گرفته‏اند.
با مراجعه به كتاب «تقريب التهذيب» به وفور، مشاهده مى‏شود كه در ترجمه افراد كثيرى، كلماتى كه همه به معنى بدگويى و سبّ و توهين است مى‏آيد: «ينال من عليّ، يقع في عليّ، ينقصّ عليّاً، يشتم عليّاً، يسبّ عليّاً، يلعن و...» امّا بعد از اين كلمات، مشاهده مى‏شود كه صاحب كتاب، حافظ مطلق، شخصيّت ممتاز و صدر علماى عامّه، يعنى ابن‏حجر عسقلانى، در ترجمه چنين افرادى مى‏نويسد: «فلانٌ ناصبيّ