در مقام يك بحث تاريخى، همين قرآن به عنوان يك منبع تاريخىِ قابلِ اطمينان، قابل استناد خواهد بود.
آيات و روايات، از گزارش امور فرابشرى لبريز است. بخشى از محتواى بسيارى از گزارشهاى تاريخى قرآن را همين امور تشكيل مى‏دهد. اين در حالى است كه بخشهايى از اعتقادات نقلى را نيز بايد در كمالات و توانايى‏هاى فرابشرى اوليا و انبيا جستجو كرد كه به بررسى برخى از آنها مى‏پردازيم:

3. نظركردگى قدسى‏

تمامى كارهاى خداوند حكيمانه است و هرچند وجه آن بر ما مخفى باشد، به حكم عقل، در حكيمانه بودن آن ترديد نداريم. خداوند به هر چه نگاه ويژه مى‏كند، به نحوى ممتاز مى‏شود. آن‏گاه كه شبى را برمى‏گزيند، «ليلة القدر» مى‏گردد كه ارزشش بيش از هزار ماه است ^۱ و چون مكانى را براى گزينش پيامبر انتخاب مى‏كند، «كوه طور» ^۲ و «وادى ايمن» ^۳ و «وادى مقدّس» ^۴ مى‏شود كه بايد كفش از پا برگيرد ^۵ تا اذن ورود گيرد. دو كوه صفا و مروه را از شعائر خويش قرار مى‏دهد ^۶ و انجام عمل حج را منوط به اعمال مخصوص در دامنه آن دو كوه مى‏كند. اگر جايى را براى عبادت مخصوص نشاندار كند، «بقعه مباركه» ^۷، بيت اللَّه الحرام ^۸ و حريم امن الاهى ^۹ مى‏گردد. حتّى سنگى سياه (حجرالاسود) و چوب تابوت ^۱۰۱۱نيز از اين امتيازات بى‏بهره نمانده‏اند. جالب آنكه خداوند، جاى پاى ابراهيم خليل را مصلّاى