در ميان قوم بنى اسرائيل، بعثت پيامبران امرى بى‏سابقه نبود. قرآن يهود را به واسطه كشتن پيامبران مورد عتاب قرار مى‏دهد. ^۱ خود اين امر از كثرت انبيا در ميان يهود حكايت مى‏كند. هرگاه خداوند اراده مى‏كرد، مى‏توانست براى آنان پيامبرى بفرستد و با معجزه حجّت او را تمام كند؛ امّا ولادت بدون پدر، اصولاً از سنخ معجزه اصطلاحى نبوده و نيست؛ چرا كه چنين امرى از سنخ مشاهدات نيست تا مردم ببينند و بر آن گواهى دهند. مثلاً مرده زنده‏كردن حضرت عيسى و شفاى بيماران به دست او امرى قابل مشاهده است؛ با اين حال خداوند عيسى را به‏سان حضرت آدم به كرامتى ناديدنى مفتخر كرد ^۲ و از مردم خواست آن را بدون هيچ‏گونه ترديدى باور كنند. ^۳ افزون بر اين، اگر حضرت مريم ولادت فرزندى بى‏پدر را تجربه نمى‏كرد، چه بسا لازم نبود از قوم فاصله گيرد و زير نخلى خشك فرزند بزايد و لازم نبود كه خداوند در كنارش چشمه‏اى جارى كند ^۴ و از درختى خشك ^۵ برايش خرماى تازه فروريزد و نيز نيازى نبود كه طفل شيرخوار در گاهواره سخن گويد. ^۶ بلكه به نظر مى‏رسد سنّت پروردگار، گزينش افرادى خاص و اعطاى كمالاتى ويژه به آنان است. طرفه آنكه به اين مقدار هم بسنده نمى‏كند و او را همواره مايه بركت قرار مى‏دهد ^۷ و معجزاتى بسيار فراتر از اثبات نبوّت به او عطا مى‏كند ^۸ و در آخر كار نيز امرش را بر مردم مشتبه مى‏كند. ^۹

پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله‏

رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله نيز به امورى تأييد شده است كه امور عادى بشرى نيست و نمى‏توان آن را به حساب عادى نبوّت قرار داد. اگر قرار باشد پيامبران صرفاً پيام‏رسان به مردم باشند و جز پيام‏آورى هيچ شأن ويژه‏اى نداشته باشند، چرا خداوند رسول خاتم را از مسجد الحرام به مسجد الاقصى حركت مى‏دهد ^۱۰