او خاتم الانبياء صلى اللَّه عليه و آله را از طفوليّت در حمايت خويش قرار مى‏دهد و در حالى‏كه يتيم است، پناهش مى‏دهد و هدايتش مى‏كند و امور زندگانى‏اش را به عهده مى‏گيرد. ^۱ روشن است كه وقتى خداوند اين لطف الاهى را در قرآن و به طور عام ذكر مى‏كند، در واقع، از اختصاصى بودن لطف بر رسولش سخن گفته است. آرى اوست كه شرح صدر بر رسولش ارزانى داشته، بار مشكلات كمر شكن را از دوش پيامبرش برداشته وصيتش را بر گوش تمامى جهانيان رسانده است. ^۲ خيرى كثير كه هيچ هماوردى ندارد به او داده ^۳ و نهايتاً به او وعده داده است كه آن‏قدر بر او ببخشايد تا راضيش كند.
«اى رسول، خداوندگارت به زودى آن‏قدر عطايت مى‏كند تا راضى شوى.» ^۴
خداوند او را شهيد و گواه بر امّت مى‏نامد ^۵ و به مردم اعلام مى‏كند كه وجود پيامبر مانع ريزش عذاب بر آنان ^۶، و اخراج رسول موجب فرود بلا بر آنان است. اين سنّت خداست كه اگر مردم رسولى را از شهر اخراج كنند، به عذاب الاهى دچار شوند. ^۷
خداوند، پيامبر اكرم صلى اللَّه عليه و آله را به فراوانى و دفعات، به صورت غير طبيعى از شرّ مردم و مشركان حفظ كرده است. چنين ياريگرى امرى ساده و فراگير نيست. اين خدا است كه بر او آرامشى ويژه نازل مى‏كند و آن زمانى كه دشمنان احاطه‏اش كرده‏اند و هيچ‏يك از ياورانش در كنارش نيستند و در همان زمانى كه تنها همراهش نيز نسبت به گذشته متأسّف و محزون است، با سپاهيانى كه ديده نمى‏شوند يارى‏اش مى‏كند. ^۸ در جنگ بدر با ايجاد ترس، دلهاى جنگاوران قريش را به لرزه درمى‏آورد ^۹ و با سه هزار فرشته مؤمنان را يارى مى‏كند. ^۱۰ ياوران رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله تنها هزاران ملك نيستند؛ چرا كه حتّى رعب و ترس در دل دشمنان نيز، از لشكريان پروردگار قهّار است. قرآن به مردم