همواره با اولياى الاهى به تسامح و مهر برخورد مى‏كرده و آنان هيچ آسيبى نمى‏ديده‏اند؛ چرا كه اين امر مسلماً نادرست است. از كشته شدن هابيل ^۱ گرفته تا زخم‏زبانهايى كه به نوح پيامبر عليه السلام زدند ^۲ و كشتن يحيى عليه السلام ^۳ و آزار يعقوب عليه السلام ^۴ همه ابتلا و امتحانهايى بود كه اولياى الاهى متحمّل شدند. دندان رسول خدا صلى اللَّه عليه و آله را شكستند ^۵ و بر سر و رويش شكمبه شتر ريختند. ^۶ حضرت زهرا عليها السلام را بدان نحوى كه در تواريخ آمده است، آزار دادند و فرزندش را كشتند ^۷ و بر سبط رسول اباعبداللَّه الحسين عليه السلام بزرگ‏ترين فاجعه تاريخ را رقم زدند؛ ^۸ با تمام اين شدائدى كه ذكر آن رفت، جهان خارج، اشيا و موجودات عالم نيز در مواردى به نحوى مخصوص و كاملاً غير عادى، با اوليا برخورد كرده‏اند؛ به‏طورى كه جا دارد از ويژگيهاى آنان تلقّى گردد.
خدا آدم عليه السلام را در بهشت جا مى‏دهد و زندگى بى‏دغدغه برايش فراهم مى‏آورد ^۹ و به فرشتگان خود دستور مى‏دهد كه سجده‏اش كنند. ^۱۰ اين نحوه برخورد مانند برخورد با انسانهاى بعدى نيست.
آيات الاهى نشان مى‏دهد كه كليّه موجودات از آسمان و زمين و آنچه در آنهاست، خدا را تسبيح مى‏كنند، امّا ما تسبيح آنان را نمى‏فهميم. ^۱۱آنان همواره به تسبيح و تحميد پروردگار خود مشغول‏اند و در اين راستا نيازى نيست كه خود را با احدى تطبيق دهند. امّا آنچه مهم است، اينكه گروهى از همين موجودات، تسبيح خويش را با حضرت داوود پيامبر عليه السلام هماهنگ مى‏كردند. قرآن يكى از فضيلتهاى حضرت داوود عليه السلام را بدين گونه گزارش مى‏كند كه كوهها و پرندگان، تسبيح خويش را با او هماهنگ مى‏كردند. ^۱۲ اين كلام بدين معناست كه جمادات در مواجهه با مخلوقات يكسان عمل